Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Χαρουμενο και Ευτυχισμενο το 2011!!

Φιλοι μου,

το 2010 φευγει συντομα και ευχομαι το 2011 να ειναι γεματο με χαρα, ευτυχια, και υγεια για σας και τις οικογενειες σας. Ας ελπισουμε οτι θα μας προσφερει ευκαιριες για καινουριες περιπετειες και κυνηγια που θα τα θυμομαστε για ολη μας τη ζωη!

φιλικα

Μπιριγκογκος

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Aφρικη 2010: Mονοι μας στους λοφους...

Η κουραση των προηγουμενων πεντε ημερων ειχε αρχισει να μας επηρεαζει. Μιας και δεν ειχαμε να σηκωθουμε πρωι-πρωι για να κυνηγησουμε ολη μερα με τους επαγγελματιες, σηκωθηκαμε μια ωρα αργοτερα, και, αγουροξυπνημενοι και ολιγομιλητοι συγκεντρωθηκαμε ολοι στην βεραντα με μια κουπα καφε στο χερι ο καθενας, ατενιζοντας την ομορφη αυγη και χαζευοντας τα ζωα στην αυλη της φαρμας. Περαν της κουρασης, ολοι μας ειχαμε και απο μερικους τραυματισμους. Ο Ντειβιντ υπεφερε απο ενα παλιο τραυματισμο στην πλατη, ο Γκαρεθ ειχε καπου ζορισει τον ωμο του, και εγω περπατουσα με δυσκολια καθως καταφερα να κανω λαθος την δευτερη μερα στην επιλογη υποδηματων και να στολισω τα ποδια μου με επωδυνες φουσκαλες. Μονο το Κολλητηρι ηταν ‘ακεραιος’, και καθοταν και μας ακουγε να βογκαμε, τρωγοντας τις σοκολατες του. Παρ’ολα αυτα ομως, στα ματια ολων εβλεπα τις αναμνησεις που ειχαμε μαζεψει κιολας τις προηγουμενες πεντε μερες, μαζι με μια ηρεμη προσδοκια για τις επομενες δυο που μας ειχαν μεινει πριν επιστρεψουμε ο καθενας στην καθημερινοτητα μας.
Δεν περασαν 10 λεπτα και ο Κρις ηρθε στην παρεα μας.

- Πως παει? μας ρωτησε ολους με το χαμογελο στα χειλη και τον καφε στο χερι. ‘ετοιμοι για την σημερινη εξορμηση?’
- ‘Οτι μας πεις θα κανουμε Κρις, ουτως ή αλλως, οτι και να συμβει απο εδω και περα ειναι κερδος για μας, αυτα που περασαμε τις προηγουμενες μερες θα μεινουν μαζι μας για την υπολοιπη ζωη μας!’, του ειπε ο Γκαρεθ
- ‘Ωραια! Λεω να σας παω στους προποδες των λοφων κοντα στο περιβολι. Απο εκει, μια ομαδα θα παει στους λοφους και η αλλη θα ακολουθησει την μακρυνη πορεια, ακολουθωντας τους προποδες. Ο δρομος αυτος θα σας φερει και τις δυο ομαδες στις πεδιαδες που κυνηγουσαμε 2 μερες πριν. Εκει, να κανονισετε μεταξυ σας που θα συναντηθειτε, και βαλετε τελικο προορισμο τη φαρμα. Ενα springbok o καθενας, γουρουνια μονο εαν εχουν εντυπωσιακα δοντια, και αν δειτε μπαμπουϊνους μην τους χαρισετε. Φυσικα, εαν δειτε και κανενα τραυματισμενο ζωο, παρτε το και αυτο. Φευγουμε σε μιση ωρα’

Δεν χρειαστηκε να μας το ξαναπει. Τελειωσαμε τον καφε μας, και πηγαμε να παρουμε τα πραγματα μας. Ηδη ειχαμε αποφασισει οτι ο Γκαρεθ και ο Ντεϊβιντ θα πηγαιναν στους λοφους, μιας και οι φουσκαλες στα ποδια μου δεν επετρεπαν δυσκολη πορεια, και εγω και ο αδερφος μου θα πηγαιναμε γυρω στους προποδες που, ενω ηταν μακρυτερα, ηταν πιο ευκολο να περπατηθουν.

Με τα δισακια στον ωμο, κυαλια, πυρομαχικα, νερο και μερικα μπισκοτα, και τα τουφεκια στο χερι, μιση ωρα αργοτερα μπαιναμε ολοι στο LandRover του Κρις. Ο αδερφος μου ειχε παρει ενα αλλο τουφεκι σημερα, ενα Βrno550 με δυο σκανδαλες σε διαμμετρημα 7x57 το οποιο το ειχε κιολας τουφεκισει στο χωραφι για να ελεγξει εαν ειναι μηδενισμενο.

Η συντομη διαδρομη με το αυτοκινητο μας εφερε στο περιβολι, οπου, μετα μια γρηγορη περιφορα για να μιλησει ο Κρις στο προσωπικο που δουλευε εκει, πηγαμε στα ορια του, στο σημειο οπου ειχαμε το προχειρο σκοπευτηριο που ειχε οργανωσει ο Πιερ. Το αμαξι σταματησε και βγηκαμε ολοι απο μεσα. Ο Κρις μας εδωσε τις τελευταιες οδηγιες και, αφου χαιρετηθηκαμε, πηδηξαμε τη μαντρα και αρχισαμε την πορεια μας. Κανονισαμε με τον Ντεϊβιντ και τον Γκαρεθ οτι θα παραμεινουμε σε επαφη με τα τηλεφωνα και δωσαμε ραντεβου στην αλλη μερια των λοφων, στα σημεια οπου μας ειχε τοποθετησει ο Κρις τις προηγουμενες ημερες.

Αργα και προσεκτικα, με τον αδερφο μου να ηγει την πορεια, ξεκινησαμε την ανηφορα, ακολουθωντας τους προποδες των λοφων. Καθε 5-10 βηματα, σταματουσαμε για να δουμε εαν υπαρχουν ζωα τριγυρω, και, οταν ικανοποιουμασταν οτι δεν θα τρομαζαμε τιποτα, ξεκινουσαμε ξανα. Η πορεια δυσκολη, προσπαθουσαμε να βρουμε τα μονοπατια που ειχαν χαραξει τοσα χρονια τα springbok για να μπορεσουμε να βρουμε και το σωστο δρομο προς τα σημεια που ειχαμε δωσει ραντεβου με τους αλλους. Περπατουσαμε για 40 λεπτα περιπου, οταν φτασαμε κοντα στο σημειο οπου ημουν τοποθετημενος εγω δυο ημερες πριν. Στα δεξια μας ηταν μια χαραδρα, αναμεσα σε δυο λοφους, οπου, 350-400 μετρα μακρια απο το σημειο που ειμασταν εμεις, εντοπισαμε ενα κοπαδι ορυξ, μαζι με τις 6 ζεβρες.

Με προσεκτικες κινησεις, προχωρησα πισω απο ενα θαμνο, και ψιθυρισα στον αδερφο μου να κανει το ιδιο. Με τα κυαλια καθησαμε για ωρα και παρατηρουσαμε τα ζωα που φαινοταν να μην μας εχουν καταλαβει, παρ’ολο που 3-4 απ’αυτα κοιτουσαν προς το σημειο οπου ημαστε εμεις. Εβγαλα την βιντεοκαμερα απο το δισακι και πηρα αυτο το βιντεο



Ετσι κι’αλλιως δεν ειχαμε προθεση να τα κυνηγησουμε, οχι μονο γιατι μας ειχε πει ο Κρις να μην παρουμε αλλο ζωο απο springbok, αλλα επισης γιατι θα ηταν αδυνατο να βγαλουμε ενα τοσο μεγαλο ζωο απο το μερος εκεινο.
Μετα απο λιγη ωρα φαινεται οτι τα ζωα μας πηραν ειδηση, και αρχισαν να απομακρυνονται αργα προς την αντιθετη μερια των λοφων.

Photobucket

Τα αφησαμε να καβαλησουν το φρυδι του λοφου και ξεκινησαμε παλι προς τα δυτικα. Η πορεια μας εφερε στο καρτερι που ειχα την Τριτη, και εδειξα στον αδερφο μου που ειχα το γιατακι μου και που τουφεκισα τα ζωα. Μιας και δεν ειχαμε την πιεση να παρουμε αλλα ζωα, περνουσαμε την ωρα ευχαριστα περπατωντας ανεμελα και κουβεντιαζοντας, ταυτοχρονα παρατηρωντας την περιοχη γυρω μας για αν τυχον βλεπαμε κανενα κοπαδακι γαζελες, και προσπαθωντας να ξεμπερδεψουμε τα ιχνη που βλεπαμε στο χωμα. Ουτε ενα τετραγωνικο μετρο δεν ειδαμε που να μην ειχε δεκαδες ιχνη απο ποδια ολων των ειδων τα ζωα, κανοντας μας να αναπολησουμε τις μερες στην Ελλαδα, που χαιρομασταν αν βλεπαμε μια τσιχλα....

Σε ενα χαντακι εντοπισαμε το λαγουμι απο μια οικογενεια φακοχοιρων και σταθηκαμε λιγο να το περιεργαστουμε. Τα ζωα αυτα παιρνουν τα λαγουμια απο τους μυρμηγκοφαγους και τους σκαντζοχοιρους και τα οικοιοποιουνται αφου κανουν ‘εξωση’ στους δημιουργους τους. Παντα μπαινουν στη φωλια με την οπισθεν, ωστε να μπορουν να τρεξουν προς τα εξω εαν νοιωσουν καποιο κινδυνο. Αφου πηραμε μερικες φωτογραφιες, προχωρησαμε προς τα ανατολικα τωρα, αφου ειχαμε κανει τον κυκλο, προχωροντας προς τη φαρμα. Το τοπιο αγριο, με μερικα ξυλιασμενα δεντρακια, τουφες απο χρυσοχρωμο γρασιδι και βραχους παντου...Στο βαθος ενος ξεφωτου, ειδα ενα κοπαδι γαζελες.

- ‘Γαζελες!’ ειπα στον αδερφο μου, ‘εκει, στο βαθος, πισω απο τα δεντρα μπροστα μας. Βαλε τα κυαλια, θα τις δεις...’
- ‘και τι να τις κανω, ειναι μακρια...’
- ‘δεν προσπαθεις να τις πλησιασεις? Καλο θα σου κανει να προπονηθεις στην υπουλη προσεγγιση. Ετσι και αλλιως, ολες αυτες τις μερες εχω βαρεσει ενα σωρο, καλυτερα θα μου ερθει αν τις βαρεσεις εσυ. Θα κατσω εδω, στα δεντρακια απο κατω και θα σε περιμενω. Ασε που με εχουν ταραξει και τα ποδια μου’.

Πραγματικα, οι φουσκαλες που ειχα βγαλει απο το ηλιθιο λαθος της δευτερης ημερας, εκαναν καθε βημα επωδυνο, και τα τελευταια 4-5 χιλιομετρα που ειχαμε περπατησει στο κακοτραχαλο μονοπατι δεν βελτιωσαν την κατασταση καθολου...

- ‘Καλα...θα προσπαθησω’, μου απαντησε ‘να δεις και συ πως γινεται!’, εριξε και την σποντα
- ‘Ρε τραβα εσυ, μονο προσεχε να εχεις σφαιρα στο οπλο και την ασφαλεια βγαλμενη! Μην ακουσεις το ‘κλικ’ του πεθαμενου!’, τον πειραξα.

Καθησα και τον παρατηρησα να απομακρυνεται, βαζοντας τα δεντρα αναμεσα σε αυτον και τις γαζελες, που, μεχρι τωρα φαινοντουσαν ανυποπτες για την παρουσια μας. Παρακολουθουσα την προσεγγιση με τα κυαλια, μονο και μονο για να δω τις γαζελες να απομακρυνονται και να εξαφανιζονται, χωρις ομως να δειχνουν ιδιαιτερα αλαφιασμενες. ‘Πρεπει να αλλαξε ο αερας, ή να πατησε κανενα κλαδι...’ ειπα μεσα μου, και εβγαλα το δισακι να παρω το νερο και το σαντουϊτς που μας ειχε ετοιμασει η Σαντυ. Δυο λεπτα αργοτερα, γυρισε πισω.

- ‘Καταλαβες τι εγινε?’, με ρωτησε.
- ‘τη μια στιγμη ηταν εκει, την επομενη ειχαν εξαφανιστει. Εκανες καμια βλακεια?’
- ‘Οχι! Ειμουν πιο υπουλος και απο την γριππη! Εξαλλου ειμαι ειδικα εκπαιδευμενος απο τοτε που ειμουν στα ΟΥΚ!’
- ‘Γιατρος ησουν στα ΟΥΚ, οχι κομμαντο, δεν αφηνεις τα κουφα? Ασε που εχουν περασει 15 χρονια! Τελος παντων, δεν πειραζει, θα τις ξαναβρουμε παρακατω, ετσι κι’αλλιως για βολτα βγηκαμε. Δεν καθεσαι να φας κατι?’

Φαγαμε το κολατσιο μας και 10 λεπτα αργοτερα ξαναπηραμε το δρομο για τη φαρμα. Ειχαμε χασει την επαφη με τους αλλους, και ελπιζα οτι θα τους πετυχουμε ξανα στα γιατακια που ειχαμε την πρωτη μερα του κυνηγιου.

- Παμε εκει που ημουν την πρωτη μερα να σου δειξω το μερος. Θα κατσουμε εκει και θα τους περιμενουμε. Αν εχουν παρει την πορεια που υποψιαζομαι, θα πρεπει να περασουν απο εκει.

Καπου 45 λεπτα αργοτερα, και μετα απο αρκετες στασεις για να παρατηρησουμε το μερος, φτασαμε στο δεντρακι διπλα στο σιδερενιο πασαλο. Βγαλαμε τα δισακια μας και καθησαμε στους βραχους, με τα κυαλια στα χερια.

- ‘Κατσε ηρεμα εδω, μπορει να περασει κανενα γουρουνι. Ειδα καμποσα οταν ημουν εδω πριν 3 μερες, δεν ξερεις τι γινεται καμια φορα’, του ειπα, και εβαλα τα κυαλια στα ματια για να αγναντευσω την περιοχη.

Καθως αγναντευα, αναμεσα σε κατι θαμνους στα δεξια μου, το ματι μου επιασε μια κινηση. Εστιασα το φακο, και ειδα ενα κοπαδακι γαζελες να ειναι σταματημενες εκει, μερικες ξαπλωμενες στο εδαφος, αλλες να τριγυριζουν βοσκωντας, αγνοωντας την υπαρξη μας. Εβγαλα τα κυαλια απο τα ματια, και ψιθυρισα στον αδερφο μου:

- ‘Γαζελες! στα δεξια, αναμεσα στα δεντρακια. Ειναι ενα ξεφωτο πισω απο τους θαμνους και ειναι εκει, καθονται ανεμελες. Τις βλεπεις?’
- ‘Ναι, τωρα τις ειδα...ειναι μακρια ομως.’

Εβγαλα το αποστασιομετρο και πηρα μια μετρηση. ‘274 γιαρδες λεει το δικο μου...βγαινει η βολη...’. Μεσα μου ηξερα οτι δεν εχουμε δυνατοτητα προσεγγισης. Το μερος ηταν ανοιχτο, με μονο μερικα δεντρα, λιγο μεγαλυτερα απο θαμνους αναμεσα σε μας και τις γαζελες. Πηρα τα ραβδια και εστησα το οπλο.

- ‘Θα τους ριξω’, ειπα στον αδερφο μου, ‘χθες πηρα γαζελες ακομα πιο μακρια, γινεται η βολη. Θα περιμενω να μου δωσει καλη εικονα μια απ’αυτες, αλλιως θα παρω αυτη που ειναι ξαπλωμενη μπροστα μπροστα, την βλεπεις?’
- ‘Σιγα και μην την πετυχεις!’, με πειραξε. ‘Κατσε να ετοιμαστω και εγω, μπας και χρειαστει να σου δειξω πως γινεται!’
- ‘Καλα, κοιτα να δεις που θα παει το υπολοιπο κοπαδι μετα την βολη, γιατι μπορει να κανουν κατα’δω, και ασε με μενα να αστοχω’, του απαντησα, και βολευτηκα πισω απο το οπλο.

Η βολη δεν ηταν ευκολη. Εβλεπα μονο το μπροστινο μισο της ξαπλωμενης γαζελας, και, κανα δυο φορες που περασαν αλλες απο μπροστα της δεν σταθηκαν αρκετα για να υπολογισω την βολη. Ηξερα οτι, σε αυτη την αποσταση, η σφαιρα θα εχει πτωση 11 ιντσες, καπου 25 ποντους, ο αερας ηταν μηδαμινος σημερα, και ετσι εστιασα το νηματοσταυρο στο κεφαλι της γαζελας και τον σηκωσα οσο υπολογιζα οτι ειναι 25 ποντοι σε αυτη την αποσταση. Πηρα μια ανασα, την αφησα, και, στο τελος της εκπνοης, πιεσα μαλακα την σκανδαλη.

Η ανακρουση του οπλου ειναι μαλακη, με την προσθηκη του σιγαστηρα δεν τιναζεται η καννη προς τα επανω, και ετσι μπορεσα και ειδα τον λαιμο της γαζελας να διπλωνει και το ζωο να μενει ακινητο στο χωμα. Τα υπολοιπα σκορπισαν με ταχυτητα, φευγοντας προς τα αριστερα μας, να χανονται μες τους θαμνους.

Photobucket

Σηκωσα το κεφαλι απο το κοντακι, και, ενθουσιασμενος, γυρισα προς τον αδερφο μου:

- ‘Ειδες βολη?! Καλα, θα μου μεινει για παντα στο μυαλο!’ του ειπα, αλλα τα ματια του ηταν καρφωμενα εκει που ειχα τουφεκισει το ζωο
- ‘Ειναι αλλη μια!’
- ‘Που? Δεν την βλεπω. Ετσι κι’αλλιως πηρα την μια που δικαιουμουν, σειρα σου τωρα, ριξ’της!’
- ‘Ειναι εκει, στα δεξια απο εκει που τουφεκουσες! Περιμενε...’

Και αρχισε να βολευεται πισω απο το οπλο, σημαδευοντας προς τους θαμνους. Η βολη του χτυπησε μπροστα απο ενα θαμνο, αρκετα μετρα πριν το σημειο που ειχα τουφεκισει εγω.

- ‘Καλα, που ειναι ρε? Η βολη σου επεσε μπροστα απο εκεινο το μεγαλο θαμνο. Δεν ειδα καμια γαζελα εκει... Που πηγε τωρα?’
- ‘Ειναι ακομα εκει! Πρεπει να ειναι μακρυτερα απο οτι υπολογιζα...’, μου απαντησε αλαφιασμενος
- ‘Ριξε παλι, αλλα σημαδευε καπου 25-30 ποντους πανω απο το κεφαλι της, ακομα δεν την βλεπω εγω...’, προσπαθησα να τον ενθαρυννω.

Η δευτερη βολη του πρεπει να περασε πανω απο την γαζελα, που, τωρα, αρχισε να τριποδιζει σε μια πορεια παραλληλη προς εμας και απο τα δεξια προς τα αριστερα απο εκει που κοιτουσαμε, πραγμα που μου επετρεψε να την εντοπισω.

- ‘θα σταματησει παλι, ειναι καμια 300αρια μετρα, ριξ’της παλι’

Ουτε καν μου απαντησε! Το ματι του καρφωμενο στην διοπτρα, με το αριστερο του χερι να προσπαθει να μετακινησει τα ραβδια για να καταφερει να κανει την βολη. Το οπλο ‘γαυγισε’ παλι, αλλα η γαζελα παρεμεινε αθικτη...

- ‘κοιτα, αμα δεν μπορεις, να την βαρεσω εγω! Μην χαλαμε και τοσες σφαιρες αδικα!’, τον πειραξα.

Αυτο που μου απαντησε δεν επαναλαμβανεται, και καταλαβα οτι η επιθυμια του να βαρεσει τη γαζελα παλευε με τα συναισθηματα που του ειχαν δημιουργησει οι προηγουμενες τρεις βολες. Παραδοξως, η γαζελα δεν φαινοταν ιδιαιτερα ενοχλημενη απο το θορυβο, και τωρα ειχε παρει μια πορεια που την εφερνε κοντυτερα σε εμας! Ηταν τωρα 200 μετρα μακρια και πλησιαζε. Την περιμενα να σταματησει, και, μολις σταματησε, ο αδερφος μου της εριξε παλι.

- ‘Ντιν-ντιν, ντιν-ντιν, ντιν-τιν τιριρι’, σιγοτραγουδαγα γελωντας
- ‘Γαμωτο! Δεν μπορω να υπολογισω που να παρει ο διαολος!’
- ‘Μην φοβασαι, ετσι που παει, θα την τρομαξεις αρκετα και θα παει απο καρδιακη προσβολη! Ριξε, τωρα ειναι πιο κοντα, εχει τασεις αυτοκτονιας αυτη!’

Η πεμπτη βολη, ειχε την ιδια καταληξη με τις προηγουμενες 4 και, το ιδιο εγινε με την εκτη. Η γαζελα τωρα βαδιζε σε μια πορεια που θα την εφερνε 70-80 μετρα μακρια μας, εχοντας διαγραψει ενα ημικυκλιο απο το σημειο που της εριξε την πρωτη φορα. Πραγματι, σταματησε μπροστα απο ενα δεντρο και η βολη του αδερφου μου την βρηκε στη μεση της σπονδυλικης στηλης, σωριαζοντας την στο εδαφος! Με φανερη την ανακουφιση του, και χωρις να πιστευει την τυχη του, ξεκολλησε το ματι απο την διοπτρα και μου χαμογελασε

- ‘Αμαν! Αμα δεν την πετυχαινες και με αυτη τη βολη, θα στο ‘παιρνα το οπλο, θα διοριζοσουν ο επισημος φωτογραφος απ’εδω και εμπρος! Αντε μπραβο παληκαρι μ’!’
- ‘Δωσε μου καμια σφαιρα, αδειασε η θηκη...’
- ‘τι να τις κανεις? Ουτως ή αλλως, χαμενες πανε!’ Δεν προκειτω να τον αφησω σε ησυχια τωρα!
- ‘Ασε ρε τις βλακειες και δωσε μου! μπορει να πετυχουμε κανενα γουρουνι!’
- ‘Καλα, παμε να τις καθαρισουμε και να τις βαλουμε σε κανενα δεντρο, οχι τιποτ’αλλο, θα μας ακουσαν και οι αλλοι που αρχισαμε πολεμο, και θα ερθουν σφαιρα μπας και παθαμε τιποτα!’

Αφου βγαλαμε μερικες φωτογραφιες, τον παρακολουθησα να καθαριζει το ζωο, και μαζι το πιασαμε και το κρεμασαμε απο ενα δεντρο, για να μην γεμισει μυρμηγκια, και μετα πηγαμε και τακτοποιησαμε και τη δικη μου γαζελα.

Photobucket
Photobucket

- Παμε για τη φαρμα τωρα, δεν ειμαστε μακρια. Εχει περασει και η ωρα, θα αναρρωτιουνται οι αλλοι τι γιναμε. Πολυ το χαρηκα ομως, που να το φανταζομασταν οτι θα μπορεσουμε να κανουμε τετοιο κυνηγι! Απο μια γαζελα ο καθενας και να μπορεσουμε να δουμε ο ενας την βολη του αλλου!
- Ελα ντε...τελευταια φορα που καναμε κατι τετοιο ηταν τσονια στο κτημα του παππου...

Η διαθεση μας ηταν χαρμοσυνη, και οι δυο με χαμογελο στα χειλη, περπατησαμε τα 2-3 χιλιομετρα που μας χωριζαν απο την φαρμα και 40-45 λεπτα αργοτερα, ανοιγαμε την πυλη της αυλης της φαρμας. Ο Κρις μας ειδε και ηρθε να μας χαιρετησει.

- Τι εγινε?
- ‘Απο μια γαζελα ο καθενας δεν μας ειπες? Ε! Απο μια γαζελα ο καθενας πηραμε! Βεβαια, αυτη που βαρεσε ο αδερφος μου πηγε απο φοβο, αφου εφαγε 7 τουφεκιες!’, του ειπα και αρχισα να γελαω μαζι του.
- ‘Καταπληκτικα! Παμε να τις παρουμε και μετα θα παρουμε ποτα και θα παμε να βρουμε τους αλλους στους λοφους για ποτο στο ηλιοβασιλεμα.’ Γυρισε στον αδερφο μου και προσθεσε: ‘λεω να σε παω στο τριτο φραγμα και να περπατησεις προς τους λοφους, εκει που ησουν την πρωτη μερα, μπας και δεις κανενα γουρουνι. Ειναι λιγο πορεια, αλλα αξιζει τον κοπο να δεις τη φαρμα. Τι λες?’
- ‘Ωραια! Μπας και βρω κανενα γουρουνι σαν αυτο που εχασα...!’

Κοτσαραμε το τρεϊλερ στο LandRover και ξεκινησαμε για το μερος που ειχαμε τις γαζελες. Τις φορτωσαμε γρηγορα-γρηγορα και πηγαμε στα νοτιοδυτικα της φαρμας για να αφησουμε τον αδερφο μου. Ο Κρις εδωσε μερικες οδηγιες στον αδερφο μου και τον αφησαμε για να γυρισουμε στη φαρμα, οπου αφησαμε το τρεϊλερ και μαζι με τον Πιερ, φορτωσαμε το ψυγειο με ποτα, αναψυκτικα και ξηρους καρπους και φυγαμε για τους λοφους.

Ο ηλιος ειχε παρει να δυει, το τοπιο γυρω μας ηταν γεματο με τα χρωματα του σουρουπου και μονο η πορεια με το ψυγειο στα χερια, προς την κορφη του μικρου λοφου, επαιρνε τα ματια μας απο τον ουρανο. Στην κορφη ηταν ο Ντεϊβιντ, ενω ο Γκαρεθ ηταν μερικα μετρα παρακατω, απο την αλλη μερια.

- ‘Πως πηγε?’, τους ρωτησα
- ‘Μια χαρα βολτα καναμε! Ειδαμε και τη μαχη με τις γαζελες που ριχνατε! Μα καλα, ποσες τουφεκιες ριξατε?’
- ‘Μια! Εριξα εγω, δηλαδη! Ο αδερφος μου ηταν που την κυνηγαγε με τις ωρες. Θα’ρθει οπου να’ναι και θα σας τα πει αυτος, μην του χαλασω την διηγηση!’

Τα λεγαμε με ενα ουϊσκι στα χερια, ανταλλασσοντας εντυπωσεις και ακουγοντας ιστοριες που μας ελεγε ο Κρις και ο Πιερ απο κυνηγια που ειχαν γινει τα προηγουμενα χρονια. Γελασαμε με τα ανεκδοτα τοσων κυνηγιων που ειχαν δει και ακουγαμε με κρυφο θαυμασμο τις περιπετειες που τους ειχε δωσει η ζωη στη φαρμα, δωσαμε τις δικες μας εντυπωσεις απο το κυνηγι μεχρι τωρα, και ειδαμε ολοι μαζι τον ηλιο να δυει, και την αφρικανικη νυχτα να μας περικυκλωνει...Μειναμε σιωπηλοι για λιγη ωρα, θαυμαζοντας αυτο που γινοταν γυρω μας, και μετα πηραμε τα πραγματα και κατεβηκαμε το λοφο προσεκτικα, γυριζοντας στο αυτοκινητο.

Γυρω απο το τραπεζι, μια ωρα αργοτερα, απολαμβαναμε τη μαγειρικη της Σαντυ, πειραξαμε τον αδερφο μου για την επιδειξη της σκοπευτικης του δεινοτητας νωριτερα, αλλα, παρ’ολο που η ωρα περνουσε ευχαριστα, μεσα μου δεν μπορουσα παρα να σκεφτω οτι αυριο ηταν η τελευταια μας μερα πριν ερθει η ωρα να αποχωρησουμε το Σαββατο. Ημουν σιγουρος, απο την διαθεση και την συζητηση γυρω μου, οτι δεν ημουν ο μονος που ενοιωθε ετσι, αλλα ημουν επισης σιγουρος οτι καμια απο τις προσδοκιες μας για αυτο το ταξιδι δεν ειχε μεινει ανεκπληρωτη. Καθησα σιωπηλος και παρατηρουσα τους φιλους και τον αδερφο μου να κουβεντιαζουν απορροφωντας την ουσια καθε λεπτου που περνουσε.

Μετα το φαγητο ο Κρις εφερε το κονιακ και καθησαμε γυρω απο τη φωτια να συζητησουμε τι θα κανουμε την επομενη. Τον ακουσαμε για 5 λεπτα να μας εξηγει το σχεδιο του πριν πουμε ολοι καληνυχτα και αποχωρησουμε στα δωματια μας γεματοι ενθουσιασμο για την περιπετεια που ειχε στο νου του για αυριο....

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Αφρικη 2010: Στη φαρμα του Ρον

Η αφρικανικη σαβαννα απλωνοταν απεραντη μπροστα, δεξια και αριστερα μας ακομα κι αν το φως της αυγης δεν μπορουσε να την φωτισει ολη...Μες το LandRover ο Κρις, ο Πιερ, ο Γκαρεθ, ο αδερφος μου, ο Ντεϊβιντ και εγω, αγουροξυπνημενοι, με τα οπλα και τα δισακια μας στριμωγμενα αναμεσα μας, ταξιδευαμε για την φαρμα του Ρον. Με τα ματια μισανοιχτα, βλεπαμε το αδειο τοπιο να περναει διπλα μας, καθως το τζιπ προχωρουσε γρηγορα στον μεγαλο χωματοδρομο που θα μας εφερνε στην φαρμα. Οι επαγγελματιες ερχοντουσαν πισω μας, δυο τζιπ με τους κυνηγους και το μεγαλο φορτηγο-ψυγειο που θα επαιρνε τα ζωα.

- Ο Ρον ειναι πολυ ενδιαφερων ανθρωπος, μας ελεγε ο Κρις. Ειναι αυθεντια στις ασθενειες των αλογων (ως κτηνιατρος) αλλα αυτο που τον ενδιαφερει περισσοτερο ειναι ο πολεμος των Μποερ και τα οπλα που χρησιμοποιουσαν οι δυο στρατοι (Βρεττανικος και Ν. Αφρικανικος) κατα την διαμαχη. Ειναι τετοια η γνωση του, που εχει γραψει δυο τομους επανω στο θεμα, και θεωρειται παγκοσμια αυθεντια. Θα του ζητησω να μας δειξει το οπλοστασιο του στο τελος της μερας, να δειτε τη συλλογη του.

Ειχαμε ξεκινησει απο τις 5.30 το πρωι, την τριτη μερα του κυνηγιου, και ξεραμε απο την ωρα που ξεκινησαμε απο τις πατριδες μας οτι θα κυνηγησουμε 2 φαρμες. Αυτο που δεν ξεραμε ηταν η κουραση που θα μας επιανε τις πρωτες δυο μερες. Πες η εξαψη του κυνηγιου, πες οι λιγες ωρες υπνο ή το αλκοολ καθε βραδυ, και ειμασταν ολοι σε μια κατασταση μεταξυ υπνου και ξυπνιου μεσα στο αυτοκινητο. Η ταλαντωση της αναρτησης στον χωματοδρομο, λες και μας νανουριζε και δεν εκανε την αφυπνηση μας πιο ευκολη.

Μεχρι να φτασουμε στη φαρμα, ειχε πια χαραξει για τα καλα. Το τοπιο διαφορετικο εδω: απεραντες πεδιαδες, με πολυ λιγους βραχους ή λοφους, γεματες γρασιδι και παρα πολυ λιγα δεντρα. Περιμεναμε στην αυλη της φαρμας οπου ο Ρον μας καλοδεχτηκε. Ενας προσχαρος ανθρωπος, εξηνταρης και ισως και παραπανω, με ευγενικους αλλα και ευθυς τροπους, κοφτες κινησεις και φυσικη κατασταση που προδινε χρονια ζωης στο υπαιθρο, καθοδηγουσε το προσωπικο του για να μας διευκολυνουν να παρκαρουμε και να τακτοποιηθουμε πριν ξεκινησουμε για το κυνηγι. Αφου εφτασαν και οι επαγγελματιες, μας μαζεψε ολους σε ενα κυκλο και μας εξηγησε τους κανονες του κυνηγιου

- Ο μονος στοχος ειναι τα springbok. Δεν θελω να παρετε καμια αλλη γαζελα, εχω μονο 3 reedbuck, και μου φαινεται οτι το ενα απ’αυτα το επιασαν τα τσακαλια χθες το βραδυ. Ουτε τσακαλια μην βαρεσετε, ειναι ευκολο να μπερδεψετε τις bat-eared foxes για τσακαλια και δεν θελω να τις πειραξετε. Εκτος απο τους ανθρωπους πανω στα αλογα που θα κινουνται στους λοφους, δεν εχετε να προσεξετε τιποτ’αλλο, θα ειστε τοποθετημενοι πολυ μακρια ο ενας απο τον αλλο οποτε δεν υπαρχει προβλημα ασφαλειας. Καλη τυχη και ο Θεος μαζι σας!

Και με αυτες τις οδηγιες ενευσε σε μενα, και τον Κρις να μπουμε στο αυτοκινητο του. Δηλαδη, ο Κρις να μπει στο αυτοκινητο, γιατι ηταν ενα ημιφορτηγο με 2 θεσεις, οποτε εγω μπηκα στην καροτσα μαζι με ενα μελος του προσωπικου της φαρμας, που ηταν εκει για να ανοιγει και να κλεινει τις πυλες. Κινησαμε προς τα βορεια της φαρμας, σε ενα κακοτραχαλο δρομο που δεν φαινοταν να απασχολουσε τον Ρον ιδιαιτερα, καθως οδηγουσε με ταχυτητα. Ειχε ξεχασει φαινεται οτι ημουν και εγω στην καροτσα! Περασα μερικες ‘ενδιαφεροντες’ στιγμες οταν επρεπε να σκυψω με ταχυτητα γατας για να αποφυγω τα αγκαθωτα κλαδια της ακακιας που ηταν σκορπισμενες γυρω απο τη φαρμα, και ταυτοχρονα να κρατιεμαι απο την καροτσα καθως ανα πασα στιγμη ηταν πιθανο να αναπηδησει το αυτοκινητο σε λακουβες και βραχους και να βρεθω εκτος! Ευτυχως, 2-3 χιλιομετρα μακρια απο τη φαρμα, το αυτοκινητο αφησε το δρομο και σταματησε στη μεση της πεδιαδας. Ο Ρον βγηκε απο το αυτοκινητο και μου ειπε να σταθω σ’εκεινο το σημειο και να κοιταω στα ορια του φραχτη, γιατι εκει συγκεντρωνονται τα περισσοτερα springbok.

Πηρα τα πραγματα μου και πηδηξα απο την καροτσα, κοιταζοντας το καινουριο μερος.



Ημουν τελειως ακαλυπτος απο ολες τις μεριες. Μονο η ακινησια και το σακακι που φορουσα μαζι με την πλερεζα ηταν η μονη καλυψη που ειχα απο τα ματια των γαζελων. Καθως επρεπε να περιορισω τις κινησεις μου, προσπαθησα να βρω την καλυτερη θεση για βολη, ωστε να μην χρειαζεται να μετακινηθω οταν φανει το κοπαδι. Τακτοποιηθηκα, εβαλα το οπλο στο διποδα αυτη τη φορα, που ευτυχως ειχα θυμηθει να δωσω στον αδερφο μου οταν ημουν στην Ελλαδα, και πηρα μερικες μετρησεις απο θαμνους για να ξερω μεχρι που μπορω να τουφεκισω τα ζωα.

Χαζευα την ανατολη και τα χρωματα της σαβαννας, οταν ακουσα απο τα δεξια μου και πισω μου τους χαρακτηριστικους ηχους που κανουν οι οπλες των ζωων οταν ερχονται βιαστικα. Παρ’ολη την περιεργεια και τον συνειπαρμο που ενοιωσα, κρατηθηκα και δεν γυρισα να δω την πηγη του ηχου, πιστευοντας οτι θα με νομισουν για βραχο και θα φυγουν με πορεια προς το φραχτη που θα τις εφερνε ακριβως εκει που τις ηθελα.
Η τακτικη μου δουλεψε! Ενα κοπαδι καπου 100 ζωα παρουσιαστηκε απο τα δεξια μου, κινουμενο προς τα αριστερα, συρριζα στο φραχτη. Τα ζωα, αν και φαινοντουσαν σε διεγερση, δεν ειχαν πανικοβληθει, και σταματησαν 130 μετρα μπροστα μου. Εριξα μια ματια να δω αν ειναι κανενα τραυματισμενο, και ταυτοχρονα, επελεξα και ενα αρσενικο στη μεση του κοπαδιου. Οταν ικανοποιηθηκα οτι δεν ειναι κανενα αναμεσα τους χτυπημενο, εβαλα το ματι πισω απο την διοπτρα, και σταματησα το νηματοσταυρο στη βαση του κερατου του αρσενικου που ειχα σταμπαρει.

Η βολη το σωριασε στο εδαφος, ενω ταυτοχρονα το κοπαδι αρχισε να καλπαζει συρριζα στο φραχτη και να εξαφανιζεται 400-500 μετρα μακρια μου στο φρυδι που εκανε η γη. Ηξερα οτι ο Κρις ειναι απο την αλλη μερια της εσοχης αυτης και, πραγματικα, 2-3 λεπτα αργοτερα ακουσα 3 τουφεκιες, η μια μετα την αλλη, να συνοδευονται απο τον χαρακτηριστικο ηχο που κανει η σφαιρα οταν βρισκει το στοχο της. Πηρα τα κυαλια, και κοιταξα γυρω γυρω μηπως δω αλλες γαζελες, και, οταν ειδα οτι δεν υπαρχει τιποτα, σηκωθηκα απο τη θεση μου και πηγα να δω το ζωο που ειχα τουφεκισει και να του κοψω το λαιμο.

Photobucket

Ηταν ενα εντυπωσιακο αρσενικο που ελαμπε καθως ο ηλιος το χτυπουσε απο τα ανατολικα, δινοντας του ιδιαιτερα ομορφους χρωματισμους. Το εβαλα σε μια σκια, και, γρηγορα γυρισα πισω στο γιατακι μου. Δεν περασαν 20 λεπτα και το ιδιο σεναριο επαναληφθηκε, δινοντας μου το δευτερο κριαρι μεσα σε λιγοτερο απο 1 ωρα απο την στιγμη που ειχα καθησει στο χωμα.

Περνουσα την ωρα μου οσο περιμενα τα ζωα να ερθουν, κοιτωντας γυρω μου. Εψαχνα ταυτοχρονα και για αλλη θεση, καθως δεν μου αρεσε ο τοπος που στεκομουν. Ειχα δει ηδη ενα κοπαδι γαζελες να περναει απο τα βορεια, με πορεια προς τους λοφους, αλλα μακρυτερα απο οσο ενοιωθα ανετα για βολη. Ενα μελος του προσωπικου με ενα ημιφορτηγο ηρθε και περισυνελεξε τα ζωα, εχοντας ηδη 4-5 στην καροτσα. ‘Καλα παμε και σημερα’ σκεφτηκα...

Ειδα ενα θαμνο καπου 140 μετρα στα αριστερα μου και πηγα να τον ελεγξω. Ειδα οτι απο εκει θα εχω καλυτερη αποψη του τοπου που ημουν υπευθυνος εγω, και μετακινηθηκα εκει. Οι θαμνοι με εκρυβαν καλα και ικανοποιηθηκα οτι το μερος ηταν καταλληλο, βαζοντας το οπλο σε μια θεση και κινωντας το δεξια-αριστερα ωστε να ξερω που θα σκοπευσω αν ερθουν τα ζωα.

Δεν πρεπει να ειχαν περασει 15 λεπτα στην καινουρια μου θεση, οταν, απο τα αριστερα μου, ειδα στα 400 μετρα ενα κοπαδι γαζελες να περιφερονται και να κοντοστεκονται. Τις περιμενα, καθως ειχα καταλαβει τις προθεσεις τους: Ο Κρις τις ειχε τουφεκισει ηδη, αλλα πρεπει να θυμοντουσαν οτι ειχαν τουφεκιστει και στην περιοχη που ηθελαν να πανε, οποτε καθοντουσαν αναμεσα στις δυο θεσεις, αναποφασιστες για το τι πρεπει να κανουν. Τις παρατηρουσα για ωρα, οταν ειδα μερικες να παιρνουν φορα και να πηδουν το φραχτη, τρεχοντας προς την αντιθετη κατευθυνση απο εκει που ημουν εγω. Οι υπολοιπες, αρχισαν να κινουνται παραλληλα με το φραχτη ερχομενες προς τα εμενα.
Η πορεια τους ηταν αργη, διστακτικη. Περιοδικα, μερικες μεσα απο το κοπαδι, τριποδιζαν προς το εμπρος μερος του κοπαδιου, ενω οι περισσοτερες ηταν πολυ επιφυλακτικες. Ξαφνικα αρχισαν ολες να κινουνται με ταχυτητα προς το μερος που ημουν εγω, οποτε προετοιμαστηκα για τη βολη. Οι δυο μπροστινες ομως, σταματησαν, κοιταξαν προς τα εμπρος, και εκαναν μεταβολη, παιρνοντας και το υπολοιπο κοπαδι μαζι τους. Δεν πρεπει να με ειδαν, γιατι δεν κοιτουσαν προς το μερος μου, φαινεται ομως οτι η διαισθηση τους τις ειδοποιησε για τον κινδυνο που τις περιμενε, και ετσι δεν ηρθαν προς τη μερια μου.

Στα δεξια μου φανηκε ενα αρσενικο με δυο θυληκα. Ερχοντουσαν με θαρρος προς το μερος που ημουν εγω, οταν ξαφνηκα σταματησαν 90-100 μετρα μακρια μου. Προσεκτικα, γυρισα το οπλο και βρηκα το αρσενικο μεσα απο τη διοπτρα. Σκοπευσα αναμεσα στο αυτι και το ματι του και εριξα την τουφεκια. Το ζωο κατερευσε στο εδαφος, μονο και μονο για να ξανασηκωθει, δευτερολεπτα αργοτερα και να αρχισει να καλπαζει σαν μεθυσμενο προς την αντιθετη κατευθυνση, ακολουθωντας τις δυο θυληκες που ειχαν ηδη το προβαδισμα καθως εξαφανιστηκαν με τον πυροβολισμο. ‘το πετυχα στο κερατο....’ σκεφτηκα μεσα μου και θυμηθηκα τα λογια του Κρις, οταν μας ελεγε τα πιθανα αποτελεσματα μετα την τουφεκια

- Μπορει να το χτυπησεις στο σαγονι, στην οποια περιπτωση δεν θα σταματησει καθολου. Τους φευγει ολο το σαγονι και δεν καταλαβαινουν τιποτα, μονο εαν περασει απο αλλο κυνηγο και το δει μπορει να το παρουμε τετοιο ζωο. Επισης, αν το χτυπησεις στη βαση του κερατου, πεφτει σαν σκοτωμενο αλλα σε δευτερολεπτα σηκωνεται και τρεχει σαν παλαβο. Τουλαχιστον σε αυτη την περιπτωση δεν εχει προβλημα και μπορει να επιβιωσει. Το αλλο που μπορει να συμβει ειναι να το χτυπησεις στα ιγμορια, στην οποια περιπτωση κουναει το κεφαλι λες και του επιτεθηκαν ενα σμηνος μυγες και φευγει αλλα οχι με μεγαλη ταχυτητα. Αυτο πρεπει να το σταματησεις παση θυσια, γιατι, οπως και στην περιπτωση με το σαγονι, δεν προκειται να επιβιωσει.

Τα λογια του ηρθαν στο μυαλο μου, και, εκτος απο την απογοητευση που ενοιωσα για το οτι δεν κρατησα το ζωο, ενοιωσα και ανακουφιση οτι δεν θα παει χαμενο. Κανοντας μια παρενθεση εδω, ειναι παρα πολυ σημαντικο να ξερουμε την αντιδραση του ζωου γιατι αυτη η αντιδραση μετα τη βολη θα μας πει που το πετυχαμε. Ετσι, εαν κλωτσησει τα δυο του μπροστινα ποδια εμπρος και αρχισει να τρεχει, τοτε ειναι σιγουρο οτι το πετυχαμε στην καρδια/πνευμονια. Αν ‘διπλωσει’ και κλωτσησει τα πισω ποδια, τοτε η βολη το βρηκε στην κοιλια. Η αντιδραση στη βολη μπορει να προβλεψει και ποσο μακρια θα παει το ζωο, οποτε ειναι σημαντικο να μπορεσουμε να δουμε απο τη διοπτρα την κρουση της σφαιρας. Η ομαλοτητα της λειτουργιας του οπλου μου, σε συνδυασμο με το ‘μαλακο’ χαρακτηρα του 7x57 Mauser φυσσιγγιου που χρησιμοποιουσα, μου επετρεπαν μεχρι τωρα να δω ολες τις κρουσεις, αλλα και που πηγαινε η σφαιρα αν αστοχουσα, ωστε να μαθαινω για την επομενη φορα.

Ανακαθησα στα βραχια και περιμενα και παλι να δω αν θα φανουν ζωα. Ο ηλιος ηταν τωρα στο υψηλοτερο σημειο του, και εψηνε την πεδιαδα. Οπου και να κοιτουσα, αχανεις εκτασεις σαβαννας, με μερικους λοφους στο βαθος και αυτους πισω μου, τοπιο σκληρο και αφιλοξενο. Δεν μπορεσα παρα να αναρρωτηθω πως τα καταφεραν οι πρωτοι Ευρωπαιοι οταν ηρθαν σ’αυτο το μερος και να θαυμασω την ικανοτητα των Βουσμανων που θεωρουν αυτη τη γη πατριδα τους...

Τα ζωα φανηκαν παλι απο τα αριστερα, και αυτη τη φορα δεν διστασαν: με γρηγορο βηματισμο πηραν μια πορεια διαγωνια με το φραχτη στοχευοντας τους λοφους. Η κυριως κολωνα του κοπαδιου περασε 200 μετρα μακρια, αλλα καμια 50αρια ζωα αποφασισαν να περασουν πιο σιγα, επιτρεποντας μου ακομα μια τουφεκια, που καταφερε μια μικρη θυληκη γαζελα. Οταν πηγα να την επεξεργαστω, το ημιφορτηγο σταματουσε κιολας διπλα μου

- Μπες μεσα! μου ειπε ο Τζιμ, ο φιλος του Γιοχαν, ενας γελαστος στρουμπουλος ΝοτιοΑφρικανος. ‘Θα παμε για γευμα στη φαρμα’
- Μισο λεπτο να παρω τα πραγματα μου! του απαντησα και ετρεξα στο θαμνο που ειχα αφησει το δισακι μου. Εβαλα μεσα τα πυρομαχικα, νερο, μαχαιρι και καμερα και, δυο λεπτα αργοτερα, πηδηξα στην καροτσα, ενω το προσωπικο ξεκοιλιαζε την γαζελα.

Η διαδρομη δεν ειχε γινει πιο ευκολη! Τα νεροχαντακα που χαραζαν το χωματοδρομο εκαναν το ημιφορτηγο να τιναζεται και εμας στην καροτσα να κρατιομαστε με χερια σαν μεγγενες πανω στο αμαξωμα. 10 λεπτα αργοτερα, παρκαραμε μπροστα στην πυλη που οδηγουσε στη φαρμα και πηγαμε προς το σπιτι. Σε μια βρυση εξω απο την βεραντα, συναντηθηκαμε και με τους υπολοιπους κυνηγους. Ανταλλαξαμε ιστοριες, και εκει εμαθα οτι ο αδερφος μου χτυπησε ενα πολυ μεγαλο springbok, που ισα-ισα προλαβε να το βγαλει φωτογραφια πριν το παρουν στο φορτηγακι. Ο Γκαρεθ δεν ειχε καταφερει τιποτα και ο Ντεϊβιντ ειχε παρει μια γαζελα.

Αυτος που μας εβαλε ολονων τα γυαλια ηταν ο Κρις: ειχε παρει 8 γαζελες, ολες στο κεφαλι. Ηταν η πρωτη μερα που ειχε το ρολο του κυνηγου, ενω τις προηγουμενες δυο ηταν συντονιστης του κυνηγιου στην δικη του φαρμα. Αφου τα ειπαμε για λιγο, ο Ρον μας καλεσε στην κουζινα και, αφου εκανε μια συντομη προσευχη για να ευχαριστησει για τα αγαθα που εχουμε και την παρεα που φιλοξενουσε, κρατωντας την παραδοση στην φαρμα, μας οδηγησε στην τραπεζαρια. Εκει, το προσωπικο της φαρμας μας περιμενε με καραφες φρεσκο καφε, αυγα, λουκανικα, και ενα σωρο αλλες λιχουδιες, που τις εβαζαν χαμογελαστα στα πιατα μας καθως περνουσαμε στην ουρα. Γεμισαμε τα πιατα μας και καθησαμε στην ευρυχωρη βεραντα οπου τα καταβροχθισαμε, λεγοντας ιστοριες και εμπειριες που περασαμε απο το πρωι.

Μετα το φαγητο, ο Ρον μας εξηγησε οτι τωρα θα παμε σε ενα διαφορετικο μερος της φαρμας να κυνηγησουμε. Ενευσε σε μενα, τον Γκαρεθ και τον Τιμ να μπουμε στην καροτσα του ημιφορτηγου και, με τον Κρις στη θεση του συνοδηγου, πηρε το δρομο για το καινουριο μερος. Πρωτος κατεβηκε ο Γκαρεθ, και, 2 χιλιομετρα αργοτερα, ο Ρον σταματησε το αυτοκινητο στην κορυφη ενος λοφου και ενευσε σε μενα

- Θελω να πας εκει που ειναι αυτη η συσταδα των δεντρων. Απ’εκει θα βλεπεις ολη την πεδιαδα, 360 μοιρες. Τι οπλο εχεις?
- 7 χιλιοστα, του απαντησα
- Τι φυσσιγγι?
- 7x57 Mauser
Απλωσε το χερι του, το εβαλε στον ωμο μου, και με ενα χαμογελο στα χειλη μου απαντησε:
- Εξαιρετικο!!! Μπραβο! Ειναι το αγαπημενο μου διαμμετρημα. Μεχρι το φραχτη ειναι 300 μετρα, δεν θα εχεις κανενα προβλημα με τετοιο οπλο. Τι σφαιρα εχεις?
- 140 gn, γυρω στα 2600 ποδια το δευτερολεπτο.
- Επρεπε να εχεις 120gn...Τροχια σαν λεϊζερ. Δεν πειραζει, μου εφτιαξες το κεφι! Καλη τυχη!

Και με τις κουβεντες αυτες, εφυγε για το αυτοκινητο, αφηνοντας με να αποφασισω που θα σταθω. Βρηκα μια σκια, και καθησα στο χωμα, βγαζοντας το αποστασιομετρο για να παρω μερικες μετρησεις και να ξερω που θα σκοπευω. Μπροστα μου εξαπλωνοταν ολη η πεδιαδα, και ειχα πανοραμικη αποψη ολης της κυνηγετικης εξορμησης: τα αυτοκινητα πηγαινοερχοταν στην πεδιαδα, σκορπιζοντας τα κοπαδια των ζωων, ενω τουφεκιες ακουγοντουσαν απο μακρια. Περασα αρκετη ωρα ατενιζοντας αυτο το θεαμα, οταν, στα δεξια μου ειδα μερικες γαζελες να ερχονται προς το μερος μου. Ο Ρον με ειχε προειδοποιησει οτι θα ερθουν για το φραχτη, οποτε ημουν ετοιμος.

Πηρα θεση πισω απο το οπλο και περιμενα να ερθουν οσο πιο κοντα γινεται. Ενα εντυπωσιακο κριαρι εφτασε 130 μετρα μακρια μου και σταθηκε για μια στιγμη. Δεν χρειαστηκα περισσοτερο χρονο για να περασω μια σφαιρα μεσα απο το ματι του. Η τουφεκια εκανε μερικα ζωα που στεκοταν πισω του να τριποδισουν προς τη μερια μου, καθως δεν ηταν σιγουρα για το απο που ηρθε ο θορυβος, και ετσι καταφερα να παρω και αλλη μια θυληκη γαζελα με μια βολη στο κεφαλι. Η δευτερη βολη εκανε τα ζωα να σκορπισουν, και, αφου σιγουρευτηκα οτι δεν θα τρομαξω κανενα, σηκωθηκα απο τη θεση μου και πηγα να τα δω. Το κριαρι ηταν ενα εντυπωσιακο ζωο, με ομορφα κερατα, που, αν δεν το ειχα χτυπησει στο κεφαλι, θα ηταν καλο για ταριχευση.

Photobucket

Αφου ηταν μολις το δευτερο ‘διπλο’ που ειχα καταφερει, πηρα και την θυληκη, την εβαλα διπλα στο αρσενικο και τα φωτογραφησα μαζι, για να απαθανατησω την στιγμη, αν και δεν νομιζω να την ξεχασω τοσο ευκολα...

Photobucket

Η ωρα περνουσε ευχαριστα, παρατηρωντας την πεδιαδα μπροστα μου, και μερικα ζωα που περασαν μακρια, κανοντας με να αστοχησω. Η μερα σημερα ηταν διαφορετικη, η θερμοκρασια ειχε πεσει και ενας νοτιοανατολικος ανεμος γυρω στα 4-6 χιλιομετρα φυσουσε συνεχως. Ευτυχως δηλαδη, γιατι εκανε υποφερτη την παραμονη στην πεδιαδα. Ειδα μια νεαρη γαζελα να ειναι καπως αποπροσανατολισμενη, να περιφερεται χωρις να ξερει τι γινεται και την πηρα βιντεο:



Η αποσταση γυρω στα 400 μετρα, αλλα μπορειτε να δειτε και το τοπιο οπου ημουν.
Λιγο αργοτερα, παρατηρησα οτι τα ζωα τωρα ερχοντουσαν απο τα δεξια μου, πηγαινοντας προς τον φραχτη που χωριζε το κομματι της φαρμας οπου ημουν απο τους λοφους. Παρατηρησα μια γαζελα να κινειται καπως παραξενα, αλλα δεν μπορουσα να δω με σιγουρια αν ηταν τραυματισμενη. Για να ειμαι σιγουρος ομως οτι δεν θα εφευγε το ζωο, καθησα πισω απο το οπλο, πηρα μια μετρηση με το αποστασιομετρο που μου εδειξε οτι η γαζελα ηταν 268 μετρα μακρια, και, αφου συμβουλευτηκα την καρτα με την βαλλιστικη συμπεριφορα της σφαιρας μου, σημαδεψα ψηλοτερα και αριστερα (για τον αερα) και την πυροβολησα. Την ειδα να πεφτει, μονο και μονο για να ξανασηκωθει λιγο αργοτερα και να αρχισει να περπαταει αργα και κοπιαστικα προς τα αριστερα μου. Νοιωθοντας τωρα την πιεση οτι το ζωο ειναι τραυματισμενο, σημαδεψα λιγο καλυτερα και το πυροβολησα ξανα. Επεσε ακινητο στον τοπο και ξεφυσηξα απο την ανακουφιση. Πηρα μια μετρηση με το αποστασιομετρο και μου εδειξε 292 μετρα! Η μακρυνοτερη βολη που ειχα κανει μεχρι τωρα! Βιαστικα, πηγα να την δω και να την επεξεργαστω. Η πρωτη μου βολη την ειχε βρει αρκετα πισω, στο λαγονι. Φαινεται ο αερας ηταν πιο δυνατος απο οτι περιμενα, ή μπορει να ηταν σκοπευτικο λαθος. Η δευτερη βολη την βρηκε στο μετωπο και της διελυσε το κεφαλι.

Ειχα απορροφηθει με το να την περιεργαζομαι και δεν ειδα οτι ο Ρον πλησιαζε με το ημιφορτηγο. Του εκανα νοημα να ερθει εκει που ηταν η γαζελα και κατεβηκε να με χαιρετησει

- Πως παει? με ρωτησε.
- Ολα καλα, μονο που αυτην εδω δεν την τουφεκισα καλα, χρειαζοταν δευτερη τουφεκια. Ηταν ομως καλη! 292 μετρα!
- Δεν σου ειπα οτι δεν εχεις προβλημα με αυτο το φυσσιγγι? Οι αλλοι δυσκολευονται κατω στην πεδιαδα. Ελπιζω ομως να περνουν καλα.
- Αν κρινουμε απο την μερα που εχω εγω μεχρι τωρα, ουτε να το φανταστω δεν μπορουσα! Δεν εχω λογια να σε ευχαριστησω που μας καλοδεχτηκες στον τοπο σου...
- Η χαρα ειναι δικη μου. Αλλωστε δεν εχουμε και τοσους πολλους επισκεπτες, ειναι και για μας ενα διαλλειμα απο την καθημερινοτητα. Εχεις τιποτα αλλες?
- Ειναι αλλες δυο, λιγο παρακατω απο εδω. Παρε το αμαξι, θα παω με τα ποδια να σου τις δειξω.

Του ειπα και αρχισα να περπαταω προς τις δυο γαζελες που ειχα βαρεσει νωριτερα. Τις φορτωσαμε στην καροτσα, και εφυγε να παρει ζωα απο τους αλλους.

Δεν ειχαν περασει 15 λεπτα, οταν, συρριζα με το φραχτη, εμφανιστηκε μια θυληκη γαζελα που καποιος την ειχε βαρεσει στο κερατο. Μια γραμμη αιμα φαινοταν στο προσωπο της, και η γαζελα περπατουσε παραταιρα, με δυσκολια. Σκεφτηκα τις κουβεντες του Κρις, και ετσι, χωρις να εστιαζω στο κεφαλι αυτη τη φορα, σημαδεψα στο στηθος της και την πυροβολησα.

Ο γνωριμος ηχος της κρουσης της σφαιρας στο ζωο αντηχησε μετα απο τον πυροβολισμο, και το ζωο επεσε στο χωμα. Εβγαλα το οπλο απο τον ωμο, και πηρα τα κυαλια για να μαρκαρω που επεσε, καθως ηταν καπου 250 μετρα μακρια. Δεν μπορειτε να φανταστειτε την εκπληξη μου, οταν την ειδα να στεκεται παλι! Βιαστικα, εβαλα το οπλο στον ωμο και την πυροβολησα παλι. Αυτη τη φορα, επεσε και δεν μπορεσα να την δω αν ξανασηκωθηκε, καθως την εκρυβε ενας θαμνος. Μεσα μου ειπα οτι, αποκλειεται να σηκωθει, 2 σφαιρες στο στηθος απο 7 χιλιοστα φτανουν!

Ετσι σηκωθηκα να παω να την βρω...Εψαξα απ’εδω, εψαξα απ’εκει, πηγα 100 μετρα αριστερα και αλλα τοσα δεξια, το ζωο αφαντο! Δεν μπορουσα να το πιστεψω! Οσο και να το σκεφτομουν, τοσο απιθανο μου φαινοταν...αλλα και παλι, η Αφρικη μου εδειξε, με τον τροπο της, την σκληραδα του τοπου και ποσο ανθεκτικα πρεπει να ειναι τα ζωα για να επιβιωσουν εκει...Απογοητευμενος, πηγα πισω στο γιατακι μου και καθησα να περιμενω. Τα ματια μου ηταν καρφωμενα εκει που τουφεκισα τη γαζελα για τελευταια φορα, λες και θα ξαναφαινοταν...Λιγο αργοτερα, δυο νεαρες γαζελες περασαν απο το φραχτη, αλλα δεν τις πειραξα, καθως ηταν πολυ μικρες. Οι τουφεκιες ειχαν αραιωσει απο την πεδιαδα, καθως τα ζωα πρεπει να ειχαν καταφερει να ξεγλυστρισουν απο τρυπες στο φραχτη και να ζητησουν καταφυγιο στην ασφαλεια που τους εδιναν οι λοφοι.

Λιγο αργοτερα, μια μικρη γαζελα περασε απο το φραχτη αλλα σταθηκε για αρκετη ωρα. ‘Δεν τη γλυτωνεις εσυ...’ ειπα μεσα μου και στηθηκα πισω απο το οπλο. Το ζωο ειχε παραμεινει ακινητο, επιτρεποντας μου αρκετη ωρα να συνθεσω τη βολη. Η σφαιρα το βρηκε καταμετωπα. Τουλαχιστον μπορουσα να τουφεκισω σωστα, ειπα μεσα μου, και πηγα να την κρεμασω στο φραχτη για να την βρουμε αργοτερα. Τρεις μεγαλυτερες γαζελες περπατουσαν νωχελικα απο την αλλη μερια του φραχτη. Πηρα μια μετρηση με το αποστασιομετρο και ειδα οτι ειναι 359 μετρα μακρια... ‘τι εχω να χασω?’ ειπα μεσα μου, ‘μπας και θελω να φερω τις σφαιρες πισω μαζι μου?’. Αφου συμβουλευτηκα την καρτα μου, υπολογισα την πτωση της σφαιρας και σημαδεψα την γαζελα που ηταν κοντυτερα απο τις αλλες δυο.

Ελαφρα, αυξησα την πιεση στη σκανδαλη, ενω ο νηματοσταυρος ηταν λιγο ψηλοτερα και πιο μπροστα απο την αριστερη ωμοπλατη της γαζελας ενω εβοσκε. Αφησα την ανασα μου, αυξησα την πιεση στην σκανδαλη και ενοιωσα την ανακρουση στον ωμο μου. Η γαζελα αναπηδησε 2 μετρα στον αερα, κλωτσωντας τα μπροστινα της ποδια, και αρχισε αργα να τρεκλιζει προς την βαση των λοφων, στην κατευθυνση οπου οι αλλες δυο ειχαν αρχισει να τριποδιζουν. Χαθηκαν σε μια χαραδρουλα, αλλα μονο οι δυο εμφανιστηκαν απο την αλλη μερια.

Η βολη με ευχαριστησε ιδιαιτερα. Δεν ηθελα να αφησω το μερος μου ομως, καθως τωρα ο ηλιος ειχε αρχισει να δυει και η πανσεληνος εκανε την εμφανιση της στα ανατολικα.

Photobucket

Το τοπιο ηταν μαγευτικο στα χρωματα του σουρουπου, και το χαζευα, μαγεμενος απο την εμπειρια της μερας που εφτανε στο τελος της, ευχαριστημενος απο την τελευταια βολη, πιστευοντας οτι θα παμε με τους υπολοιπους να μαζεψουμε το ζωο οταν θα φευγουμε πλεον για τη φαρμα.

Photobucket

Πραγματικα, μιση ωρα αργοτερα διεκρινα το λευκο ημιφορτηγακι του Ρον να πλησιαζει. Μαζεψα τα πραγματα μου, τα εβαλα στο δισακι μου, και αρχισα να περπαταω προς τη γαζελα που ηταν στο φραχτη. Τους εκανα νοημα να σταματησουν εκει, και, αφου την φορτωσα στην καροτσα, πηδηξα και εγω επανω, και τους ειπα τι εγινε με την τελευταια μου βολη. Ενευσαν οτι καταλαβαν, και ξεκινησαμε προς τη φαρμα. Περασαμε το σημειο οπου πετυχα τη γαζελα και χτυπησα την οροφη του αυτοκινητου, για να σταματησουμε. Ο Ρον σταματησε και με ρωτησε τι εγινε. Του εξηγησα οτι το ζωο θα ειναι καπου 50 μετρα απο εκει που ειμαστε, αλλα αυτος δεν φανηκε ενοχλημενος, απλα μου ειπε οτι ‘δεν πειραζει, να εχεις κατι να θυμασαι για την επομενη φορα!’ και εβαλε ταχυτητα και συνεχισε προς την φαρμα...

Εμεινα με την απορια για αυτη τη γαζελα...τουλαχιστον θα την θυμαμαι οσο ζω. Οσην ωρα γραφω αυτη την ιστορια, λες και ειναι βιντεο κολλημενο στο replay, παιζει η βολη μες το μυαλο μου...

Κουβεντιαζαμε με τον Τιμ και τον Γκαρεθ στην καροτσα οσην ωρα μας πηρε να φτασουμε στη φαρμα. Ο Γκαρεθ δεν ειχε καταφερει να πετυχει τιποτα σημερα, και ηταν απογοητευμενος με την αποδοση του. Παρ’ολα αυτα δεν φαινοταν ιδιαιτερα δυσαρεστημενος, καθως ειχε καταφερει να δει πολλα πουλια και να παρει φωτογραφιες απο τις στρουθοκαμηλους που ηταν στη φαρμα.

Photobucket

Φτασαμε στο σπιτι και κατεβηκαμε απο το αυτοκινητο. Ειχε πλεον νυχτωσει, και οι υπολοιποι κυνηγοι ηταν στο δρομο για το σπιτι επισης. Το μεσημερι, 2 απο τους επαγγελματιες, αδερφια Ιταλοι μεταναστες που εμεναν στο Γιοχανεσμπουργκ, ειχαν ηδη φυγει, καθως θα τους επαιρνε 7-8 ωρες να φτασουν στο σπιτι τους. Ο αδερφος μου και ο Ντεϊβιντ θα περισυλλεγοντουσαν απο τον Γιοχαν και τον Τζιμ.
Ο Κρις, ο Πιερ, ο Γκαρεθ, ο Τιμ και εγω, ακολουθησαμε τον Ρον που μας οδηγουσε σε ενα οικισμα διπλα στο σπιτι του οπου ειχε την πολυτιμη συλλογη των οπλων του.

Ανοιξε μια θωρακισμενη πορτα που οδηγουσε σε ενα ευρυχωρο δωματιο γεματο με βιβλια, εξαρτηματα ιδιογομωσης, αφισες, παραδοσιακα κονταρια και 2-3 κεφαλια ταριχευμενων ζωων που ειχε χτυπησει ο Ρον πριν απο πολλα χρονια. Μια δευτερη πορτα, σαν απο θησαυροφυλακιο τραπεζας οδηγουσε στο οπλοστασιο.

Ηταν σαν τη σπηλια του Αλαντιν...Οπλα καθε ηλικιας, διαμμετρηματος και τυπου κοσμουσαν καθε τοιχο και γωνια του δωματιου. Ο Ρον, φανερα ενθουσιασμενος απο την υποδοχη που καναμε στην συλλογη του με τα ματια μας να λαμπουν και τις ερωτησεις που του απευθυναμε με ταχυτητα πολυβολου.

Αφρική Όπλα 1

- Αυτο τι ειναι?
- 500ΝΕ ειναι αυτο το φυσσιγγι?
- Αυτο πρεπει να ειναι Farquharson...ή μηπως ειναι Martini?

Απαντουσε στις ερωτησεις μας ευγενικα και με λεπτομερεια, δινοντας μας το ιστορικο καθε οπλου και εξηγωντας πως μπορεσε να το αγορασει. Ειχε αρχισει την συλλογη του απο παιδι, και τωρα ειχε φτασει σε επιπεδα μουσειακα.

Αφρική Πυρομαχικά

- Παιδια, οτι θελετε πιαστε, μονο σας παρακαλω να μου κανετε μια χαρη?
- Οτιδηποτε, τι θελετε?
- Να σας ψεκασω τα χερια με λιγο λαδι, ωστε να μην μενουν δαχτυλιες στα οπλα.

Δεν χρειαστηκε να μας το ξαναπει! Ολοι μας, (τωρα ειχαν ερθει και οι υπολοιποι της παρεας απο την πεδιαδα), σαν ζητιανοι απλωσαμε τα χερια μας μπροστα μας και ο Ρον μας εβαλε λιγο WD40 στις παλαμες. Περασαμε καπου μια ωρα μεσα στο οπλοστασιο, και καθε λιγο ο Ρον εβγαζε και απο ενα ακομα ‘θησαυρο’ μεσα απο θηκες, και για καθε οπλο ειχε μια συναρπαστικη ιστορια να μας πει...

Η ωρα ειχε περασει ομως, και η νυχτα ειχε πλεον πεσει για τα καλα. Ο Κρις μας εκανε νοημα οτι ηρθε η ωρα να φυγουμε και, με ευγνωμοσυνη για τον φιλοξενο οικοδεσποτη μας, τον χαιρετησαμε και υποσχεθηκαμε να ξαναπαμε του χρονου. Μαζεψαμε τα οπλα μας και τα δισακια που τα ειχαμε παρατημενα σε ενα δεντρο στην εισοδο της αυλης, και μπηκαμε ολοι στο LandRover για το συντομο ταξιδι της επιστροφης.

Στο δρομο οι κουβεντες μας λιγοστες, καθως, παρ’ολη την διεγερση του κυνηγιου, ειμασταν και κουρασμενοι, ψημενοι μες τον ηλιο ολη μερα και με λιγο υπνο. Ο Κρις μας ειπε οτι σημερα ηταν η τελευταια μερα με τους επαγγελματιες, θα φευγαν αυριο πρωι-πρωι, και οτι τις επομενες 2 μερες που απομενουν μεχρι να φυγουμε, θα τις περασουμε στη φαρμα κυνηγωντας για διασκεδαση.

Φτασαμε στο σπιτι μετα απο 40 λεπτα, και κατευθειαν ολοι μας πηγαμε για να πλυθουμε και να αλλαξουμε για το γευμα. Το Jack Daniels που ειχα στα χερια μου μια ωρα αργοτερα, καθισμενος μπροστα στη φωτια στην βεραντα του σπιτιου, καθαρος και αναζωογοννημενος απο το μπανιο ηταν βαλσαμο, ισως το πιο απολαυστικο ποτο που ειχα ποτε μου. Οι φιλοι μου και ο αδερφος μου ηρθαν και αυτοι μετα απο λιγο και αναπολησαμε την ημερα που περασαμε. Αποφασισαμε οτι το επομενο πρωι δεν θα βιαστουμε να ξυπνησουμε και συμφωνησαμε οτι μεχρι τωρα το ταξιδι ηταν τρομερη επιτυχια. Ουτε μια στιγμη δεν νοιωσαμε οτι κατι δεν παει καλα, παρ’ολες τις απογοητευσεις των βολων που δεν ευστοχησαν, των ζωων που δεν βρεθηκαν ή των θεσεων που δεν περασαν ζωα απο εκει. Ηδη με ανυπομονησια περιμεναμε να ακουσουμε τι θα μας προτεινει ο Κρις για την επομενη μερα. Οπως εξακριβωθηκε, η ανυπομονησια μας ηταν δικαιολογημενη, γιατι η περιπετεια που ειχε στο νου του ο Κρις αποδειχθηκε πιο συναρπαστικη απο οτι θα μπορουσαμε να εχουμε φανταστει....

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Aφρικη 2010: Δευτερη μερα με τους επαγγελματιες

To πρωι εφτασε γρηγορα. Πριν καλα καλα κλεισουμε τα ματια μας, τα ξυπνητηρια επαιζαν τον μονοτονο ηχο τους που μας δηλωνε οτι η ωρα ηταν εξι παρα τεταρτο. Αν ηταν για δουλεια, θα τα κλειναμε και θα γυριζαμε απο την αλλη μερια, εδω ομως ηταν αλλιως! Μετα τον πρωτο ηχο ειχα ξεπεταχτει απο το κρεββατι και ειδα οτι και οι αλλοι εκαναν το ιδιο. Καλημεριστηκαμε και ντυθηκαμε, πηραμε τα πραγματα μας και πηγαμε στο κυριως σπιτι της φαρμας, που ηταν στο ποδι, με την καφετιερα να βραζει, τα μπισκοτα εξω και ολους ντυμενους και ετοιμους για το κυνηγι. Απο τη μερια του χωρου που κοιμοντουσαν οι επαγγελματιες, ειχε φως και βλεπαμε τις σκιες τους καθως και αυτοι ετοιμαζοντουσαν για το κυνηγι. Ο Κρις, χαμογελαστος και φρεσκος, μας καλημερισε και μας ειπε τι προκειται να κανουμε σημερα:

- Οπως χθες, θα σας παρω ολους με το LandRover αλλα θα αλλαξουμε τις θεσεις σας λιγο, να δειτε διαφορετικα μερη της φαρμας. Οι ιδιοι κανονες ισχυουν, απλως μη βαρεσετε αλλα γουρουνια εκτος και αν εχουν εντυπωσιακα δοντια. Εχουμε αρκετα για το προσωπικο και θα πανε χαμενα, οι επαγγελματιες δεν τα θελουν.

Με τις εντολες χαραγμενες στο μυαλο μας, αφου τελειωσαμε τον καφε, μπηκαμε ολοι στο αυτοκινητο και αρχισαμε την διαδρομη στον κακοτραχαλο δρομο προς τη σαββαννα. Ο πρωτος που βγηκε απο το αυτοκινητο ηταν ο αδερφος μου. Ο Κρις τον εβαλε σε ενα σημειο στη βαση των λοφων, οπου μπορει να μην ειχε ιδιαιτερη κινηση, ηταν ομως στρατηγικο στην περιπτωση που τα ζωα προσπαθουσαν να ξεφυγουν απο τις πεδιαδες χρησιμοποιωντας αυτο το περασμα. Δευτερος κατεβηκε ο Τιμ, ενας χαμογελαστος και ευχαριστος τυπος, επαγγελματιας κυνηγος και πρωταθλητης στο skeet, που διαγωνιζοταν με την Εθνικη ομαδα της Νοτιου Αφρικης. Τον πειραξαμε με τον Γκαρεθ και τον Ντεϊβιντ, μας πειραξε και αυτος και χαμογελαστος πηγε στο σημειο οπου ημουν χθες εγω.

Ο Ντεϊβιντ ηταν ο επομενος, και πηρε τη θεση που ειχε ο Γκαρεθ χθες, ενω ο Γκαρεθ τοποθετηθηκε εκει που ηταν ο αδερφος μου. Τελευταιος ειχα μεινει εγω και απορουσα που θα με βαλει ο Κρις.

- Θα παμε στα ορια της φαρμας. Το σημειο που θα σε βαλω ειναι στα συνορα με την φαρμα του αδερφου μου, στη βαση των λοφων. Ηταν ο Ντεϊβιντ εκει χθες, και δεν ειδε πολλα ζωα, αλλα δεν ξερεις, σημερα ειναι αλλη μερα. Το νου σου στους λοφους, πρεπει να ειναι εκει πολλα ζωα κρυμμενα απο τη φασαρια χθες.

Αν ηταν ο δρομος κακοτραχαλος πριν, τωρα ηταν πραγματικη προκληση για την ανεξαρτητη αναρτηση του Defender και του διπλου διαφορικου. Αργα, φτασαμε σε ενα ξεφωτο, με τους λοφους στα αριστερα, το φραχτη που ξεχωριζε τις δυο φαρμες μπροστα μας, και μερικα ρουμανια στα δεξια.

- Πηγαινε πανω εκει, στους βραχους, και βρες ενα μερος να κρυφτεις. Δεν μπορεις να προβλεψεις απο που θα σου ερθουν τα ζωα, οποτε κοιτα να βρεις σημειο που να εχεις 360 μοιρες αποψη. Καλη τυχη!
- Και τιποτα να μην δω Κρις, μονο η ομορφια του μερους εδω ειναι καταπληκτικη! Θα σου στειλω μηνυμα αμα παρω τιποτα, μην ερχεσαι ολο το δρομο χωρις λογο.

Ημουν καπου 9 χιλιομετρα απο τη φαρμα, στο πιο απομακρο βορειοδυτικο της συνορο, και μες τη χαρα, μιας και δεν ειχα δει αυτο το κομματι ξανα. Πηρα τα πραγματα μου, εβαλα το σακιδιο στον ωμο και ξεκινησα. Ανεβηκα τους βραχους με περισση προσοχη (μια πτωση και ειτε ενας τραυματισμος ειτε μια βλαβη στη διοπτρα και τερμα το κυνηγι!) και καθησα στην κορφη να ατενισω το μερος. Βρηκα κατι βραχους που πιστευα οτι θα μου δωσουν την καλυτερη καλυψη, και βολευτηκα οσο μπορουσα αναμεσα τους. Δεν ημουν ικανοποιημενος ομως και εκανα ετσι, εκανα αλλιως, μπας και βελτιωσω την θεση μου...Μεχρι που το ματι μου επιασε ενα μαυρο σχημα να κινειται στη βαση των λοφισκων που ημουν και να ερχεται προς το μερος μου! ‘Γουρουνι!’ σκεφτηκα μεσα μου, και, πραγματικα, μεσα απο τους θαμνους, στο αχνο φως του πρωινου, ειδα το χαρακτηριστικο σχημα ενος ενηλικου φακοχοιρου, με την χαρακτηριστικη του χαιτη, να περπαταει αμεριμνος με πορεια προς το φραχτη. Δεν μπορουσα ομως να δω αν εχει δοντια της προκοπης, αν και το μεγεθος του ηταν εντυπωσιακο...

Με το οπλο στον ωμο, στηριγμενο στο διποδο που ειχα αποφασισει να του φορεσω σημερα, παρακολουθουσα την κινηση του, προσπαθωντας να διακρινω αν εχει δοντια. Σταματησε 50 μετρα μακρια μου, λες και ειτε με ακουσε ή με πηρε μυρωδια, και τοτε αποφασισα, με κρυα καρδια και δισταγμο να του ριξω. Εβαλα το νηματοσταυρο εκει που ο λαιμος συνανταει το κεφαλι και, βιαστικα, του εριξα.

Φυσικα, αστοχησα... Η ολη ψυχικη μου διαθεση ηταν διστακτικη, και ενοιωθα οτι θα απογοητευα τον φιλο μου Κρις αν επαιρνα ενα γουρουνι χωρις δοντια και ετσι, φαινεται, οτι περασαν ολα αυτα τα αισθηματα και στην τεχνικη μου...Με τη βολη το γουρουνι αρχισε να τρεχει στο ξεφωτο με πορεια κατι βραχους και ετσι αποφασισα να το διασκεδασω. Πηρα το οπλο στον ωμο, σηκωθηκα ορθιος και το τουφεκαγα, χωρις διαθεση να το χτυπησω, καθ’ολη τη διαδρομη του. Με καθε τουφεκια το γουρουνι εβρισκε αλλη μια ταχυτητα μεχρι που εξαφανιστηκε στους βραχους στα αριστερα μου.
‘Εκανα την πλακα μου τουλαχιστον, και δεν θα μεινω ακαπνος’ ειπα μεσα μου, και, γεμιζοντας παλι το οπλο, αποφασισα να μετακινηθω σε ενα σημειο 100 μετρα περιπου μπροστα μου που θα μου επετρεπε να εποπτευω μια μεγαλη περιοχη στα αριστερα μου και το ξεφωτο μπροστα και δεξια μου, ενω ταυτοχρονα, οι βραχοι πισω μου θα επετρεπαν να χανεται η σιλουεττα μου, ωστε να μην γινομαι αντιληπτος απο τα θηραματα.

Απολαμβανα το πρωινο, μασουλωντας τα νοστιμα μπισκοτα της Σαντυ, πινοντας λιγο νερο και θαυμαζοντας τα χρωματα και την αγριαδα του τοπιου μπροστα μου. Ενα μοναχικο springbok εμφανιστηκε απο το πουθενα, ανυποπτο για την παρουσια μου, τοσο που μου επετρεψε να παρω μια μετρηση με το αποστασιομετρο πριν αποφασισω αν θα το τουφεκισω ή οχι. 157 γιαρδες εγραψε η οθονη, και ετσι, με το οπλο σταθερο στον διποδα, βολευτηκα πισω απο το κοντακι, βρηκα το κεφαλι του στη διοπτρα, εβαλα την κοκκινη κουκιδα πισω απο το ματι του και, αργα, ηρεμα, πιεσα την σκανδαλη...και αστοχησα!

Αρχισα να ανησυχω. Διαφορα σεναρια επαιζαν στο μυαλο μου, οτι χτυπησα τη διοπτρα μες το αυτοκινητο, οτι η προσθηκη του διποδα στο οπλο του αλλαξε την ισορροπια και αλλα σχετικα. Ισως να μην εφταιγε το σημαδι μου που εχασα τον φακοχοιρο...Μονο ενας τροπος υπαρχει να λυσω την απορια μου: βρηκα ενα βραχο με ενα ασπρο σημαδι 140 μετρα μακρια, εβαλα την κουκιδα στο σημαδι και εριξα, βλεποντας την σφαιρα να χτυπαει εκει ακριβως που σημαδευα... ‘μαλλον φταιει η αυτοπεποιθηση’ ειπα στον εαυτο μου, ‘λιγη περισσοτερη σεμνοτητα δεν βλαπτει...’ σκεφτηκα, και, γεμιζοντας το οπλο, ξανακαθησα στο βραχο περιμενοντας την επομενη ευκαιρια, ελπιζοντας οτι θα υπαρξει αλλη ευκαιρια, μιας και σπαταλησα τις δυο που μου παρουσιαστηκαν. Η Αρτεμις ειναι σκληρη αφεντρα και καμια φορα μπορει να σου χαμογελαει αλλα μπορει και να σε καταραστει!

Ο Ντεϊβιντ που ηταν στο σημειο αυτο χθες μου ειχε πει οτι δεν περασαν πολλα ζωα, και, μετα την επιτυχια της χθεσινης μερας, επρεπε να παραθεχθω οτι ‘δεν ειναι καθε μερα Πασχα’ και ετσι δεν ειχα ιδιαιτερες απαιτησεις. Γνωριζα οτι επαιζα ενα ρολο στην ομαδα των κυνηγων και, παρατηρωντας το τοπιο, καταλαβαινα την στρατηγικη του θεση: οντας το οριο της φαρμας, τα ζωα ηταν πιθανο να ακολουθησουν το φραχτη για να φυγουν προς τους λοφους οπου δεν μπορουσαμε να τα κυνηγησουμε καθως ηταν απροσιτοι. Ετσι λοιπον, χαλαρωσα, κοιταζα με τα κυαλια διαφορα σημεια του οριζοντα, και χαζευα ενα μικρο κοκκινο σκιουρακο που μου εκανε παρεα 5 μετρα απο το βραχο οπου ημουν κρυμμενος. Εστειλα μερικα μηνυματα στον αδερφο μου εξηγωντας που ειμαι και ακουσα και τα δικα του νεα. Και αυτος ειχε μια ησυχη μερα, χωρις να βλεπει πολλα ζωα.

Πισω μου, μακρια, στην πλαγια των λοφων εντοπισα ενα μοναχικο gemsbok, με ενα κερατο σπασμενο, να περπαταει απομακρυνομενο απο τη θεση μου. Το συγκεκριμενο το ειχε τουφεκισει ο Γιοχαν (ο επαγγελματιας κυνηγος) την προηγουμενη ημερα αλλα δεν ειχε καταφερει να το κρατησει, και ηταν προτεραιοτητα να το παρουμε σημερα. Αλλα δεν ηταν η ωρα του τωρα και ετσι το παρακολουθησα να χανεται μεσα στις πλαγιες.

Η ωρα περναγε ευχαριστα, αν και δεν ειχε δραση. Ειχα απορροφηθει απο την μαγεια και την αγριαδα του τοπιου και σκεφτομουν διαφορα σεναρια, στην περιπτωση που αποφασιζα να μετακινηθω σε διαφορετικο σημειο. Πρεπει να ειχαν περασει κανα δυο ωρες απο την στιγμη που με αφησε ο Κρις, και μετα τις τουφεκιες στο γουρουνι και τη γαζελα, το μονο που εκανα ηταν να παιζω με το τουφεκι, δοκιμαζοντας θεσεις στους βραχους και παρατηρωντας δεντρα και λοφους μεσα απο τη διοπτρα. Ουτε που καταλαβα που εμφανιστηκε το μικρο κοπαδι απο γαζελες που τωρα εβοσκαν στα αριστερα μου, καπου 140 μετρα μακρια. Εβαλα τα κυαλια και ειδα οτι ηταν μια μικρη ομαδα, με ενα μεγαλο αρσενικο και 9 θυληκα, που πρεπει να ηταν το χαρεμι του. Αργα, ηρεμα, γυρισα το σωμα μου ωστε να ειμαι ευθυγραμισμενος με το οπλο, και σκοπευσα το κεφαλι του αρσενικου. Η τουφεκια το γκρεμισε στο χωμα, και σκορπισε τις υπολοιπες γαζελες στο ξεφωτο, χωρις ομως να τις τρομαζει ιδιαιτερα. Μια θυληκια, 4-5 μετρα στα δεξια του αρσενικου, το κοιτουσε σωριασμενο στο χωμα και 2 δευτερολεπτα αργοτερα, ειχε την ιδια τυχη με αυτο. Οι υπολοιπες γαζελες αποφασισαν οτι το μερος ηταν ιδιαιτερα βλαβερο για την υγεια και, με το χαρακτηριστικο τους καλπασμο, εφυγαν προς την ιδια κατευθυνση απ’οπου ειχαν ερθει. Εκτος απο μια: αυτη αποφασισε να φυγει προς την αντιθετη μερια, ακολουθωντας τον υποτυπωδη χωματοδρομο που ειχαν χαραξει τα λαστιχα του LandRover. Η πορεια της την εφερε 40-50 μετρα μπροστα μου, αλλα, καθως τριποδιζε, δεν μου επετρεπε να την σημαδεψω με σιγουρια. Παρ’ολα αυτα, την ακολουθουσα μεσα απο την διοπτρα καθως απομακρυνοταν προς τα δεξια μου.

Ηρθε στο μυαλο μου μια κουβεντα που ειχαμε με τον Κρις, οταν, μπροστα στο τζακι, τον ρωτουσα για την καλυτερη τεχνικη για να πετυχαινουμε τα springbok... ‘Καμια φορα, δεν σταματουν καθολου. Πρεπει να τα παρακολουθησεις στην διοπτρα, να περασεις το νηματοσταυρο μπροστα απο το ματι τους και μολις περασει, ριξτους! Αν εχεις την ευκαιρια, δοκιμασε το, πιανει. Θελει λιγο εξασκηση αλλα θα δεις...’

Σκεφτηκα μεσα μου ‘να η ευκαιρια!’ και, ετσι, περασα το κεφαλι της γαζελας και της εριξα λιγο πριν την καλυψη ενα δεντρο. Με την τουφεκια η γαζελα επεσε στο χωμα και παρεμεινε ακινητη! ‘Οριστε...απ’το πουθενα, και εχω τρεις στο χωμα!’. Αφησα τα πραγματα μου, πηρα το μαχαιρι και το οπλο και κατηφορισα να παω να τις περιεργαστω και να τις βαλω σε καμια σκια, καθως δεν ηξερα ποση ωρα θα περασει πριν ερθει ο Κρις να τις μαζεψει. Εβαλα τις πρωτες δυο διπλα διπλα και τις πηρα μια φωτογραφια:

Photobucket

και μετα πηγα και βρηκα την τριτη. Αποδειχθηκε οτι η τεχνικη μου χρειαζοταν εξασκηση: η σφαιρα μου την ειχε βρει πισω απο την δεξια ωμοπλατη και δεν την ειχε χτυπησει καλα...Αφου της εκοψα το λαιμο, την εβαλα και αυτη σε μια σκια και μετα κινησα για το γιατακι μου....

Και εκει καταλαβα ποσο ευκολο ειναι να πανε τα πραγματα κατα διαολου οταν εισαι μονος στην σαβαννα: που ηταν το γιατακι μου? Καθε κορφουλα εμοιαζε με αυτην που καθομουν πριν, καθε βραχος φαινοταν γνωριμος...Ελα ομως που δεν ειχε το δισακι μου, τα κυαλια, το νερο καθε φορα που τον εφτανα! Πηγα απ’εδω, πηγα απ’εκει, ξαναπερπατησα τα βηματα μου, μεχρι που, μια ωρα αργοτερα, καταφερα να δω τα ραβδια να ειναι ακουμπησμενα σε ενα βραχο, 50-60 μετρα απο εκει που ημουν... Με ανακουφιση, πηδηξα απο βραχο σε βραχο και εφτασα στο σημειο μου και ηπια σχεδον ενα μπουκαλι νερο! Ο ηλιος ηταν στο αποκορυφωμα του, τα χερια μου λες και τα ειχα βουτηξει σε καυτο νερο με εκαιγαν και ενοιωθα τρομερη διψα. Ειχα ξεχασει και το τηλεφωνο μου οταν εφυγα για τις γαζελες και καταλαβα πως, αν ειχα σκονταψει σε κανενα βραχο και ειχα τραυματιστει, ενας θεος ηξερε ποτε θα με βρισκαν...Ολες οι ιστοριες που ειχα διαβασει για περιπετειες στην Αφρικη παιζαν σεναρια μες το μυαλο μου και με εβριζα για την βλακεια μου... Λες και δεν ηξερα, την πατησα σαν κανενα κοριτσακι!

Απ’τη μια ενοχλημενος, απ’την αλλη ανακουφισμενος καθησα στο γιατακι μου και αρχισα παλι να παρακολουθω το τοπιο. Ξαφνικα, απο τα δεξια μου ειδα μια κινηση και ακουσα θορυβο. Εβαλα τα κυαλια και ειδα 2 ενηλικα gemsbok (ορυξ) να ερχονται καλπαζοντας προς το μερος μου, πανω στο δρομο. Καθησα πισω απο το οπλο και ετοιμαστηκα σε περιπτωση που θα σταματουσαν, αλλα αυτα δεν ειχαν καμια διαθεση: Με αφρους στο στομα, και την ανασα τους να φαινεται στην ατμοσφαιρα, εξακολουθησαν να καλπαζουν μεχρι που χαθηκαν πισω απο τους βραχους στον οριζοντα. Απορρησα, τι μπορει να τα ειχε τρομαξει τοσο, μου θυμισαν βιντεο απο ελαφια που τα κυνηγουν σκυλια. Το μονο που μπορουσα να υποθεσω ηταν οτι ηταν σε ενα κοπαδι που το τουφεκισαν και το σοκ τα εστειλε να τρεχουν ετσι.
Το τηλεφωνο μου κουδουνισε και ειδα οτι ηταν ο Κρις.

- Που εισαι? με ρωτησε
- Εκει που με αφησες, λιγο παραπερα, καπου 200 μετρα απο το φραχτη. Γιατι?
- Σε ψαχνω! μου απαντησε, και αμεσως σηκωθηκα απο τη θεση μου για να τον βοηθησω να με εντοπισει.

Ειδα το LandRover 100 μετρα μακρια, να ερχεται αργα και σηκωσα το χερι μου για να με δει ο Κρις.

- Με βλεπεις τωρα?
- Ναι! μου απαντησε και εκλεισε το τηλεφωνο.
Κατεβηκα απο το βραχο και σταθηκα στο δρομο.
- Τι εγινε?
- Πηρα 3 γαζελες και αστοχησα σε αλλη μια. Επαιξα και με ενα γουρουνι αλλα δεν το τουφεκισα.
- Πως και ετσι? Εσυ δεν τα χαριζεις!
- Εσενα σκεφτηκα και τις οδηγιες που μας εδωσες, οποτε το αφησα.
- Παμε να μου δειξεις που ειναι τα ζωα, θα τα παρω εγω.
- Ακολουθα με, του ειπα και βαδισα προς το σημειο που ηταν οι δυο γαζελες.

Σταματησε το αυτοκινητο διπλα τους, και πιαστηκαμε και οι δυο μας να τις ξεκοιλιασουμε. Ολη την ωρα που καναμε αυτη τη δουλεια, μου ελεγε οτι τα ζωα μας εχουν παρει χαμπαρι και εχουν κρυφτει στους λοφους, κανενας δεν εχει παρει πολλα και σιγουρα τα νουμερα ειναι πολυ λιγοτερα απο χθες. Του ειπα την εμπειρια μου με τα δυο καλπαζοντα gemsbok και απορρησε μαζι μου τι να τα εκανε να συμπεριφερθουν ετσι. Συνηθως τα ζωα της σαβαννας, μολις ξεφυγουν τον κινδυνο, χαλαρωνουν και συνεχιζουν να βοσκουν, λες και δεν συνεβη τιποτα...

Φορτωσαμε τα τρια ζωα στην οροφη του τζιπ, και αρχισαμε να κουβεντιαζουμε για το πως παει το κυνηγι, αν ειναι ευχαριστημενος απο το γκρουπ των κυνηγων που του εφερα, καθως και για οπλα. Του εδειξα παλι το οπλο μου με λεπτομερεια και ειδα το ματι του να γυαλιζει, ιδιαιτερα οταν του εξηγησα και το πως δουλευει η διοπτρα.

- Θες να ριξεις, να δεις τι αισθημα εχει?
- Για φερε...
- Σ’εκεινο το βραχο εκει, εριχνα νωριτερα να δω αν ειμαι μηδενισμενος. Βλεπεις το ασπρο σημαδι?
- Ναι.
- Ριξε εκει να δεις και πως στοχευει.

Εβαλε το κοντακι στον ωμο και εριξε μια σφαιρα, που χτυπησε ακριβως το σημαδι της προηγουμενης.

- Μμμμμ...μου φαινεται οτι ηρθε η ωρα να αλλαξω την καννη στο δικο μου οπλο και να δω που εχω βαλει το σιγαστηρα. Αν και, αυτος που εχεις εσυ ειναι πολυ πιο αποτελεσματικος απο το μαραφετι που ειχα στο δικο μου...

Καταλαβα οτι, βλεποντας το δικο μου και τα οπλα του Γκαρεθ και του Ντεϊβιντ, του ειχε αναζωπυρωθει η διαθεση να ασχοληθει λιγο με το δικο του τουφεκι, που, παρ’ολο που ειχε σκοτωσει περισσοτερα θηραματα απο την βουβωνικη πανωλη, δεν το ειχε καθαρισει εδω και 6-7 μηνες και η διοπτρα ειχε ενα βαθουλωμα επανω, αρκετο να κραταει νερακι απο την βροχη!

Ειπαμε κανα δυο κουβεντες ακομα και μετα ο Κρις εφυγε να παει να δει τι γινεται στην υπολοιπη φαρμα. Ανεβηκα παλι στο βραχο και χαλαρωσα με την πλατη μου ακουμπησμενη στις πετρες, απολαμβανοντας τον ηλιο. Οταν, απο εκει που δεν θα το περιμενα ποτε, ειδα να ξεπροβαλει ενα κοπαδι gemsbok, και οχι μονο αυτο, να το οδηγει το ‘μονοκερο’ που ειχα δει νωριτερα στους λοφους! Η πορεια του θα το εφερνε καπου 70-80 μετρα στα δεξια μου, και ημουν αποφασισμενος αυτη τη φορα οτι δεν προκειται να κανω λαθος.

Με αργες και προσεκτικες κινησεις τοποθετηθηκα ετσι ωστε να εχω το οπλο ετοιμο. Περιμενα τα ζωα, που περπατουσαν αργα και αμεριμνα, βοσκωντας εδω και εκει το αραιο γρασιδι, να ξεπροβαλουν αναμεσα απο μερικους θαμνους. Ο μονοκερος ξεπροβαλε πρωτος και εσκυψε να φαει ενα γρασιδακι, οταν η σφαιρα μου τον βρηκε πανω απο το δεξι ματι και τον κατακεραυνωσε! Τα υπολοιπα ζωα ενωθηκαν σε μια μαζα και το εβαλαν για ενα ανοιγμα στους βραχους 40 μετρα δεξια και πισω μου, οπου και εξαφανισθηκαν χωρις να σταματησουν ουτε μια στιγμη. Με το οπλο στο χερι, πηγα να δω το ζωο. Ειχε ενα τραυμα χαμηλα στον λαιμο, απο την τουφεκια που ‘εφαγε’ χθες, η οποια δεν το ειχε τραυματισει ιδιαιτερα, και, αν δεν περναγε απο εμενα, θα εγιανε χωρις προβλημα. Παρ’ολη την ‘αναπηρια’ του (μαλλον ενα τραυμα που συνεβη οταν ηταν νεαροτερο, που εσπασε τη βαση του δεξιου του κερατου, το οποιο ειχε μεγαλωσει σαν γιαταγανι και κρεμοταν πισω απο το αυτι του), ηταν ενα εντυπωσιακο αρσενικο. Χαρηκα, καθως αυτο το ζωο θα ηταν χαμενο για τη φαρμα και δεν συνεβαλε στην υγεια του κοπαδιου. Πηρα μερικες φωτογραφιες, του εκοψα το λαιμο, και γυρισα στο σημειο μου (που, αυτη τη φορα, το ειχα μαρκαρει με τα ραβδια και το σακκακι μου, ωστε να φαινεται απο μακρια, δεν την ξαναπαθαινα!).

Photobucket

Ο ηλιος ειχε παρει την πορεια του προς την δυση και η ζεστη ηταν πιο υποφερτη τωρα. Τα χρωματα αρχισαν να μαλακωνουν, και τα πουλια αρχισαν παλι να λαλουν, ενα αερακι εφερνε ανακουφιση απο τον ηλιο και η μερα, παρ’ολο που οδουσε προς το τελος της, γινοταν ολο και πιο ευχαριστη. Χαιρομουν το οπλο μου, την διοπτρα μου και τα κυαλια μου, το ομορφο μαχαιρι μου και, πανω απ’ολα, την αισθηση της ελευθεριας που μου εδιναν οι απεραντες εκτασεις και το ασυνηθιστο της εμπειριας.

Απ’το ιδιο μερος που βγηκαν τα gemsbok, μια-μιαμιση ωρα αργοτερα, ξεπροβαλε ενα κοπαδακι θυληκες γαζελες και καταφερα και πηρα αλλη μια πριν καταλαβουν που ημουν και τι προθεσεις ειχα. Την επεξεργαστηκα και την εβαλα σε μια σκια.

Photobucket

Δεν περασαν 20 λεπτα, οταν ειδα το φορτηγακι με το Γιοχαν στο Τιμονι, τον Κρις συνοδηγο και το προσωπικο στην καροτσα, να ερχεται προς το μερος μου.



Κατεβηκα απο το βραχο και τους εκανα νοημα να ερθουν προς τα εκει που ειχε πεσει το gemsbok.

- Διορθωσα το λαθος σου! πειραξα τον Γιοχαν. Γελαστα μου απαντησε
- Αν δεν τραυματισεις αντιλοπη, δεν εχεις τουφεκισει αντιλοπη!
- Πες το ψεμματα! Ειναι μεγαλος ο ατιμος ομως!
- ‘Τον πετυχες καλα...Αμα δεις τα ματια ετσι’ δειχνοντας τα ματια του gemsbok που τωρα εμοιαζε σαν τον Αντιποδα απο το Ice Age, ‘ξερεις οτι το κεφαλι ειναι κομματια’, μου ειπε, καθως οι εργατες που ειχε φερει μαζι του, εκοβαν το κεφαλι και το αφηναν στη βαση ενος θαμνου, πριν τον ξεκοιλιασουν και τον φορτωσουν στην καροτσα.

Ο Κρις χαμογελαστος, κοιτουσε την ολη διαδικασια.

- Εχεις τιποτ’αλλο?
- Εχω μια γαζελα, λιγο παρακατω.
- Καλα τα πηγες και σημερα! Ο Ντεϊβιντ χθες εδω περα εχτιζε τοιχακια γιατι βαριοταν!
- ‘Ειπαμε Κρις, δεν βοηθαει να εισαι μονο καλος, πρεπει να εισαι και τυχερος’, τον πειραξα. ‘Καναν οι αλλοι τιποτα?’
- Ο αδερφος σου πηρε μια γαζελα, ο Γκαρεθ τιποτα και ο Ντεϊβιντ πηρε και αυτος κανα δυο μου φαινεται. Θα σ’αφησω για κανα-δυο ωρες ακομα και θα ερθω να σε μαζεψω το σουρουπο.

Και με τα λογια αυτα, ανεβηκαν στο ημιφορτηγο και εφυγαν. Ανεβηκα στο βραχο μου, μετακινησα μερικους αλλους βραχους και εκανα το μερος βολικο, κατεβασα το καπελο μπροστα στα ματια μου, και, με το οπλο στην αγκαλια μου, εκλεισα τα ματια μου και εζησα ξανα την μερα που σιγα σιγα εφευγε. Ηξερα οτι θα την αναπολω για ολες τις μερες που θα περασουν μεχρι να εχω την ευκαιρια να την ξαναζησω και ηθελα καθε δευτερολεπτο να αποτυπωθει στην μνημη μου για παντα....

H ωρα περναγε ευχαριστα, η θερμοκρασια ειχε πεσει λιγο και ηταν πλεον υποφερτο να καθομαι στο βραχο χωρις να εχω καθολου σκια. Ειχα χαλαρωσει, παιζοντας με το οπλο, κοιταζωντας διαφορους στοχους μεσα απο τη διοπτρα και κανοντας υποθετικες βολες. Η διοπτρα με ειχε κερδισει: τρομερη οπτικη καθαροτητα, ευκολη στην σκοπευση, και η κοκκινη τελεια που αναβε με το διακοπτη απο την αριστερη μερια (που ρυθμιζε και την φωτεινοτητα της), ηταν σαν μια ακτιδα laser που, οπου επεφτε, εφερνε και την καταβολη του θηραματος. Τα ζωα πρεπει να ειχαν αποτραβηχτει στα ρουμανια και τους λοφους, γιατι ολη η πεδιαδα ηταν σιωπηλη, απο πουθενα δεν ακουγοταν τουφεκιες. Ο ηλιος τωρα ηταν χαμηλα στα αριστερα μου και φανταστηκα οτι δεν θα περασει πολυ ωρα πριν ερθει να με βρει ο Κρις, οποτε μαζεψα τα πραγματα μου και τα εβαλα στο δισακι, ελεγχοντας οτι εχω τα παντα. Ετσι και ξεχασεις κατι στους λοφους δεν προκειται να το βρεις ποτε ξανα...

Μιση ωρα αργοτερα το Land Rover φανηκε στο βαθος να αγκομαχαει στον κακοτραχαλο δρομο. Πηρα το δισακι και το οπλο στον ωμο και, προσεκτικα, κατεβηκα απο τους βραχους και αρχισα να περπαταω στο δρομο. Ο Κρις σταματησε το αυτοκινητο διπλα μου, και, αφου ελεγξα οτι δεν εχω σφαιρα στη θαλαμη, εκλεισα το ουραιο και μπηκα στην μπροστινη θεση.

- Ησυχασε ο τοπος, πρεπει να μας πηραν χαμπαρι...
- Το πιανουν το νοημα νωρις...γιαυτο ηθελα να εχω αλλους δυο κυνηγους να τους εβαζα σε κατι αλλα περασματα. Να φανταστεις, τα black wildebeest δεν τα ειδε κανεις σημερα. Εχω βαλει τον Πιερ στους λοφους με ολο το προσωπικο της φαρμας να διωχνει ζωα και μου ειπε οτι δεν κουνιουνται απο τις θεσεις τους οσο και να τα πλησιασουν.
- Τουλαχιστον πηραμε αρκετα να αξιζει τον κοπο σου?
- Πρεπει...θα παμε αργοτερα να δουμε το φορτηγο και να αξιολογησουμε την κατασταση. Παμε να βρουμε τον Γκαρεθ, περασα ερχομενος να σε παρω και δεν ειχε και αυτος τιποτα.

Και ετσι, συνεχισαμε μες την πεδιαδα, μεχρι που ειδαμε τον Γκαρεθ στη βαση ενος λοφου να περπαταει προς το αυτοκινητο. Μπηκε στην πισω θεση και ανταλλαξαμε χαιρετισμους και εμπειριες. Δεν ειχε παρει ζωα σημερα, αλλα ειχε δει ενα σωρο και ειχε περασει τη μερα του περπατωντας γυρω απο το σημειο που τον ειχε αφησει ο Κρις. Καθως το τζιπ προχωρουσε προς την θεση του Ντεϊβιντ τωρα, οπου ο Κρις μας ειπε οτι ειχε 2 μικρα gemsbok, μπροστα απο το τζιπ εμφανιστηκε ενα μεγαλο κοπαδι γαζελες, να
ερχονται προς εμας!

- Ριξ’τους!, μου ειπε ο Κρις

Δεν προλαβε να σταματησει το αυτοκινητο και το κοπαδι ειχε διασκορπιστει και ετρεχε προς την αντιθετη μερια που ειμασταν εμεις, και ετσι δεν χρειαστηκε ουτε να βγω απο το αυτοκινητο.

- Γουρουνι! Φωναξε ο Γκαρεθ, και κοιταξαμε στα αριστερα μας, οπου ενας μικρος θυληκος φακοχοιρος, γυρω στα 40 κιλα, ετρεχε προς το λοφο.
- Δεν εχει δοντια, ασ’το. Απαντησα εγω αλλα ο Κρις με προλαβε
- Παρ’το! Αλλα βαρα το στο κεφαλι. Ερχεται σημερα ενας μαγειρας να παρει γουρουνια, τετοιου μεγεθους!

Δεν χρειαστηκε να μου το πει δευτερη φορα! Ανακυκλωσα το ουραιο και εβαλα μια σφαιρα στη θαλαμη. Δεν ειχα χρονο να βγαλω τα καλυματα απο τη διοπτρα και ετσι, μεσα απο την θολη οψη που ειχα απο τα πλαστικα καλυμματα, ακολουθησα το γουρουνι που τωρα ανεβαινε προς την κορφη του λοφου, και μολις κοντοσταθηκε το πυροβολησα. Η σφαιρα μου το βρηκε στη βαση του λαιμου του και το αφησε ξερο.

- Laser! Γυρισα και ειπα στον Κρις, που γελαγε με τον τροπο που ειχα καταφερει να στριψω στο καθισμα του αυτοκινητου, για να μπορεσω να κανω την βολη

- Δεν εχασες το χρονο σου! Ουτε 1 δευτερολεπτο δεν προλαβε να σταθει!
- Νομιζα οτι θα καβαλησει την κορφη και θα το χαναμε.
- Παμε να το παρουμε.

Και εστριψε το αυτοκινητο για να διασχισουμε τα 150 μετρα ως τη βαση του λοφου, για να ανεβουμε και να το παρουμε. Ο Γκαρεθ ανεβηκε τους βραχους μαζι μου, και, οι δυο μας, πηραμε απο ενα ποδι και αρχισαμε να το κατεβαζουμε προς την πεδιαδα.

- Κατσε να παρω το οπλο, να με παρετε μια φωτογραφια, ειπα. Δεν εχω καμια φωτογραφια της προκοπης με κανενα γουρουνι, και θα μου μεινει ο καϋμος!
- Τραβα, αντε! Θα χασουμε το φως.
- Εφτασα, περιμενε!

Και ετρεξα προς το αυτοκινητο οπου ο Κρις μας περιμενε, πηρα την καμερα και το μαχαιρι μου και πηγα στους βραχους, με τον Κρις παρεα. Πηραμε 2-3 φωτογραφιες, με τον Γκαρεθ και τον Κρις να με πειραζουν συνεχως για τις ποζες και αφου τελειωσε το καλαμπουρι, φεραμε το γουρουνι κοντα στο αμαξι οπου το ξεκοιλιασαμε.

Photobucket

Εκεινη την ωρα περασε και ο ξαδερφος του Κρις, ο Μπερτι, με τον γυιο του, με το ημιφορτηγακι τους, και τους καναμε νοημα να ερθουν ωστε να φορτωσουμε το γουρουνι στην καροτσα. Αφου ανταλλαξαμε μερικες κουβεντες για το δικο τους κυνηγι, φορτωσαμε το γουρουνι στην καροτσα και πηγαμε να βρουμε τον Ντεϊβιντ. Ο Μπερτι μας ακολουθουσε, και λιγο αργοτερα ειχαμε φτασει στο γιατακι του Ντεϊβιντ οπου φορτωσαμε τα δυο gemsbok (που ηταν σαν μεγαλες γαζελες, νεαρα ζωα που ετυχαν στο δρομο του) και μια γαζελα, πηγαμε να συλλεξουμε τον αδερφο μου και τον Τιμ. Ολοι μαζι μες το αυτοκινητο, με την αφρικανικη νυχτα να εχει πεσει, ανταλλασαμε ιστοριες και εμπειριες απο το κυνηγι της ημερας. Ο αδερφος μου ενθουσιασμενος με τις 6 ζεβρες και τα δυο gemsbok που περασαν 10 μετρα απο το γιατακι του, και με τη μια γαζελα που ειχε καταφερει νωρις το πρωι.

Πηγαμε στο μερος οπου οι επαγγελματιες ειχαν το ψυγειο, ξεφορτωσαμε τα ζωα και επεξεργαζομασταν τα κεφαλια που ηταν κομμενα και παρατημενα σε μια γωνια.

- Οριστε παληκαρια! Εδω να δειτε τροπαια!, ειπα, και πηρα στα χερια μου ενα κεφαλι απο gemsbok με εντυπωσιακα κερατα.
- Αμα ειμασταν αμερικανοι ποσα και ποσα θα πληρωναμε να τα εχουμε αυτα στον τοιχο! Ειπε ο Ντεϊβιντ.
- Ελατε να παρουμε καμια φωτογραφια, θα ειναι τα μονα τροπαια που θα δειτε!

Τους πειραξα και εγω, και πηραμε μερικες φωτογραφιες του κυνηγετικου αποσπασματος με τα κεφαλια στα χερια.

Photobucket

Αφου καναμε την πλακα μας, περπατησαμε μεχρι το σπιτι, οπου αφησαμε τα πραγματα και πηγαμε να ετοιμαστουμε για το φαγητο. Οταν πλυθηκαμε και αλλαξαμε, πηγαμε παλι στην βεραντα οπου ολο το κυνηγετικο αποσπασμα καθοταν γυρω απο τη φωτια και κουβεντιαζαμε, με τα ποτα στο χερι, ψημενοι ολοι απο τον ηλιο και τη ζεστη της αφρικανικης πεδιαδας, κουρασμενοι αλλα και χαρουμενοι με τις σημερινες εμπειριες.

Ολοι μαζι πηγαμε στην τραπεζαρια οπου, στο τεραστιο τραπεζι, καθησαμε και απολαυσαμε αλλο ενα γευμα απο κρεας γαζελας με λαχανικα στο φουρνο. 17 ατομα γυρω απο το τραπεζι, η κουβεντα συνεχης, το πειραγμα ατελειωτο και το κρασι φανταστικο. Ειναι σκληρη η ζωη στην πεδιαδα!

Οταν φαγαμε, ο Κρις μας εδωσε τις λεπτομερειες για το αυριανο προγραμμα. Θα ξεκινουσαμε λιγο νωριτερα, 5.30 το πρωι, γιατι θα πηγαιναμε σε μια αλλη φαρμα, 20-25 χιλιομετρα μακρια, για να κυνηγησουμε παλι γαζελες. Η φαρμα ηταν ιδιοκτησια ενος διασημου κτηνιατρου αλογων της Ν. Αφρικης και ταυτοχρονα ειδημονα του πολεμου των Μποερ και των οπλων που χρησιμοποιηθηκαν και απο τους δυο στρατους (Αγγλικο και τους αγροτες της Ν. Αφρικης).

Καθως η ωρα ηταν περασμενη και επρεπε να καταφερουμε λιγη ξεκουραση πριν μας βρει το πρωι, πηγαμε ολοι στα κρεββατια μας και, σχεδον πριν ακουμπησει το κεφαλι μας το μαξιλαρι, ειμασταν ολοι στις αγκαλιες του Μορφεα με ονειρα για περισσοτερες περιπετειες να μας γεμιζουν τον υπνο.

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Αφρικη 2010: το κυνηγι αρχιζει!

6 η ωρα το πρωι και η φαρμα ηταν επι ποδος. Ολοι ειμασταν ετοιμοι, στην ουρα για καφε, και να γεμισουμε τα φλασκια μας με νερο και τα δισακια με κολατσιο, με τα οπλα ετοιμα στην βεραντα και περισσια πυρομαχικα στο δισακι, κυαλια, φωτογραφικες μηχανες, καπελα, ραβδια, διποδα, ολα ετοιμα για την πολυποθητη εξορμηση που τοσους μηνες περιμεναμε.

Ο Κρις ηγουσε την ολη αποστολη. Εδωσε οδηγιες στα Αφρικαανς στα ξαδερφια του, και ενευσε σε μενα, τον αδερφο μου, τον Γκαρεθ και τον Nτεϊβιντ να ανεβουμε στο Land Rover. H μερα δεν ειχε ξημερωσει ακομα, απλως ενας ροδινος ουρανος μας καλημεριζε απο τα ανατολικα. Το τζιπ προχωρουσε αργα στον κακοτραχαλο δρομο, και ολοι μας ειμασταν σιωπηλοι στο δρομο, γεματοι προσδοκια, ανυπομονησια και περιεργεια να δουμε που θα μας τοποθετησει ο Κρις. Λιγα χιλιομετρα βορειοδυτικα της φαρμας, το LandRover σταματησε και ο Κρις μου εκανε νοημα:

- Βλεπεις εκει, το δεντρακι στην κορφη απο τους βραχους? με ρωτησε ο Κρις, δειχνοντας μου ενα σωρο απο βραχους στα δεξια του δρομου.

- Ναι...

- Διπλα του εχει ενα μεταλλικο πασσαλο. Βρεσ’τον και κατσε εκει. Θα δεις, τα ζωα θα σου ερθουν απο τα δυτικα και τα βορεια. Θα περασω σε 2-3 ωρες ξανα. Καλη τυχη!

- Τα λεμε!

Και με αυτες τις κουβεντες, πηρα τα πραγματα μου και κινησα για το μερος που μου υποδειξε ο φιλος μου. Ηξερε την φαρμα του σπιθαμη προς σπιθαμη, και ετσι θα ηταν ανοητο να τον αγνοησω. Διεσχισα τα 200 μετρα απο το δρομο μεχρι το σημειο που θα εστεινα την ενεδρα μου, και, προσεχτικα, σκαρφαλωσα τους βραχους, και εφτασα στο δεντρακι που μου ειχε υποδειξει.

Πραγματικα, εκει, χωμενη μεσα σε μια φωλια απο τερμιτες ηταν μια σιδεροβεργα, και ετσι ηξερα οτι ημουν στο μερος που επρεπε. Κοιταξα γυρω μου, στο μισοσκοταδο, να δω πως θα βολευτω και 3 λεπτα αργοτερα ειχα κανει λιγο χωρο αναμεσα στους βραχους και εφτιαξα μια θεση. Εβαλα τα ραβδια, γεμισα το οπλο με 6 σφαιρες και το στηριξα πανω τους, δοκιμαζοντας το υψος τους και την ευελιξια τους, καθως ηθελα να μπορω να καλυπτω μεγαλο ευρος της περιοχης μπροστα μου. Με το αποστασιομετρο πηρα μετρησεις απο χαρακτηριστικους θαμνους για να εχω γρηγορη αναφορα και τοποθετησα το αποστασιομετρο, καμερα, τηλεφωνο και νερο σε θεση οπου μπορουσα να τα φτασω χωρις ιδιαιτερη προσπαθεια.

Αφου ικανοποιηθηκα οτι εχω τακτοποιηθει οσο πιο καλα γινεται, χαλαρωσα και απολαμβανα την Αφρικανικη αυγη, μια εμπειρια που πρεπει κανεις να την ζησει για να καταλαβει πληρως την μαγεια της...Στα ανατολικα, μια τεραστια πεδιαδα με μερικους λοφους στο βαθος ειχε αρχισει να βαφεται χρυσαφια με τα χρωματα της ανατολης, ενω, στα δυτικα, οι μεγαλοι λοφοι της φαρμας, ροδιζαν καθως αρχισαν να δεχονται τις πρωτες αχτιδες του ηλιου. Οντας χειμωνας, ο ηλιος ηταν χαμηλα ετσι κι’αλλιως, και συνδυαζοντας τα χρωματα του με την αγριαδα της Αφρικανικης σαββανας, εδινε μια ζεστη αποχρωση στα τοπια που εξαπλωνοντουσαν μπροστα μου. Καθως δεν ειχε τιποτα σπουδαια δεντρα εκει που ημουν εγω, οι μονοι ηχοι ερχοταν απο μερικους γρυλλους και τις περιστερες που αρχισαν να ξυπνανε καθως προχωραγε η μερα.



Σκεφτομουν που να ειναι το Κολλητηρι, και αν εχει καλο μερος. Ηθελα να ειναι η εμπειρια του μοναδικη, να συναρπαστει απο την περιπετεια, και να του μεινει η μερα αξεχαστη. Δεν ηταν στο χερι μου να τον τοποθετησω, ουτε να του φερω τα ζωα σε αποσταση βολης, αυτα ειναι ολα θεμα τυχης. Αλλα ηθελα να ξερω οτι ειναι ευχαριστημενος με το μερος και οτι τουλαχιστον θα ερθουν ετσι τα πραγματα που θα δει πολλα ζωα και ας αστοχησει και σε μερικα!

Η αυγη ροδισε για τα καλα και ενας χρυσαφης δισκος παρουσιαστηκε στα δεξια μου, πισω απο τους απομακρους λοφους που αναμεσα τους κυλουσε ο Πορτοκαλι ποταμος. Η πεδιαδα βαφτηκε με χρωμα, πορτοκαλι, μωβ, κοκκινο, καφε, με τον ηλιο σαν προβολεα να προσπαθει να παρουσιασει και τις πιο απομακρες γωνιες. Παρ’ολο που δεν ειχε σηκωθει πολυ πανω απο τον οριζοντα, η διαφορα στην θερμοκρασια ηταν κιολας αισθητη: αλλη μια ζεστη μερα προβλεποταν, ουτε ενα συννεφο στον ουρανο. Ενα ελαφρο αερακι με χτυπαγε στο προσωπο, δειχνοντας μου με την πορεια του που ηταν πιθανοτερο να εμφανιστουν ζωα.

Ειχα χαζεψει απο την ομορφια της ανατολης, επερνα φωτογραφιες και βιντεο, προσεχοντας ταυτοχρονα να μην κανω αποτομες κινησεις και ανακοινωσω την παρουσια μου σε τυχον ματια που παρακολουθουσαν το τοπιο. Το προσωπο μου ηταν καλυμενο απο την πλερεζα και τα μακρια μανικια απο το σακκακι, μαζι με το καπελο, ‘εσπαγαν’ το προφιλ μου, μπερδευοντας τα ζωα καθως δεν φαινομουν ως ανθρωπος, παρα μονο σαν αμορφo σχημα πανω σε ενα βραχο. Δυο μικροι θαμνοι στα αριστερα μου, με καλυπταν ακομα περισσοτερο. Η επιλογη του πρωτου σημειου για την ενεδρα δεν μπορουσε να ειναι καλυτερη, σκεφτηκα μεσα μου, μακαρι να εχουν και οι υπολοιποι την ιδια τυχη...

Τοσο με μαγεψε η αυγη που δεν προσεξα οτι στα αριστερα μου ειχε παρουσιαστει ενα μοναχικο αρσενικο springbok...! Σαν να εμφανιστηκε απο πουθενα, οταν το ειδα περπατουσε αργα, διστακτικα, ερχομενο προς το μερος μου, με τον ηλιο καταπροσωπο. Μαλλον η πορεια του τζιπ το ξεσηκωσε και το εφερε στην περιοχη μου, ενα ομορφο αρσενικο, που ελαμπε μες τον πρωινο ηλιο.

Αργα, εστριψα το σωμα μου και τοποθετησα τα ραβδια ωστε το οπλο να ειναι ακριβως στον ωμο μου και να μου επιτρεπει σταθερη και σιγουρη βολη. ‘Τερμα τα ψεμματα’ ειπα μεσα μου αναγνωριζοντας οτι απ’εδω και μπρος μαζευουμε ζωα, υπολογισα την αποσταση γυρω στα 150 μετρα, εβαλα το νηματοσταυρο στη βαση του κερατου της γαζελας, και εριξα την πρωτη μου βολη.

Η ανακρουση του 7x57, ιδιαιτερα οταν εχει και τον σιγαστηρα, ειναι μηδαμινη. Σχεδον ταυτοχρονα με την εκπυρσοκροτηση, ειδα το κεφαλι του ζωου να τιναζεται βιαια και το ζωο να σωριαζεται στο χωμα, ενω ο ηχος της κρουσης της σφαιρας στο κοκκαλο του κρανιου, εφτασε στ’αυτια μου. Ενστικτωδως, ανακυκλωσα το ουραιο και εβαλα καινουρια σφαιρα στη θαλαμη, ενω το βλεμμα μου ατενιζε δεξια και αριστερα, μηπως δω αλλα ζωα να κινουνται μετα το θορυβο της βολης. 3-4 λεπτα αργοτερα και αφου ικανοποιηθηκα οτι δεν ειναι αλλα ζωα κοντα, σηκωθηκα απο τη θεση μου και πηγα να ματωσω το ζωο και να το βαλω σε μια σκια.

Το καινουριο μου μαχαιρι ειχε ‘ματωθει’ ηδη απο χτες με τη γαζελα και το γουρουνι, αλλα σημερα ηταν ολα διαφορετικα. Ηταν η πρωτη μερα της συστηματικης ‘σοδειας’ των ζωων, και ενοιωθα ιδιαιτερη εξαψη και εγρηγορση, καθως η δουλεια μας ηταν να παρουμε οσα περισσοτερα ζωα μπορουσαμε και να τα διατηρησουμε στην καλυτερη δυνατη κατασταση. Εφτασα το ζωο μετα απο 1-2 λεπτα περπατημα, και, αφου το περιεργαστηκα και πηρα μια φωτογραφια, εκοψα το λαιμο του περα-περα και το εβαλα στη σκια ενος μικρου θαμνου, καθως δεν ειχε και κανενα δεντρο της προκοπης εκει κοντα.

Γρηγορα, επεστρεψα στη θεση μου, καθως τωρα ακουγα τουφεκιες απ’ολες τις μεριες της πεδιαδας και φανταστηκα οτι τα ζωα εχουν αρχισει να κινουνται και ειναι αυξημενες οι πιθανοτητες να περασουν και απο τη δικη μου τη μερια. Με τα κυαλια παρακολουθουσα τις κινησεις των τζιπ μεσα στις πεδιαδες και των κοπαδιων γαζελας που σκορπιζαν καθε φορα που ακουγοταν μια τουφεκια και ετρεχαν προς τις συσταδες των δεντρων.

Δεν ειχε περασει καμια ωρα απο την στιγμη που τοποθετηθηκα στο γιατακι μου, οταν, 350 μετρα μπροστα μου παρατηρησα κινηση. Εβαλα τα κυαλια στα ματια, και μου κοπηκε η ανασα απ’αυτο που ειδα: μια ομαδα gemsbok (ορυξ), καπου 30-35 ζωα, ερχοταν κατ’επανω μου. Μεσα σε λιγα δευτερολεπτα ειχαν ολα ξεμυτισει απο το ρουμανι και στεκοντουσαν 150-200 μετρα μακρια μου τωρα, στο ξεφωτο μπροστα μου.

Ηδη το οπλο ηταν στον ωμο μου, και προσπαθουσα να ξεχωρισω ενα ζωο που δεν ειχε αλλο ζωο πισω του για να το τουφεκισω χωρις τον κινδυνο να τραυματισω κανενα αλλο. Τη λυση μου την εδωσε η μητριαρχης του κοπαδιου, που σταθηκε διπλα σε ενα θαμνο, μπροστα απο ολο το κοπαδι, και εστρεψε το σωμα της παραλληλα με την θεση μου. Η αποσταση ηξερα οτι ειναι 167 μετρα, και ετσι, τοποθετηθηκα πισω απο το οπλο, μετακινωντας λιγο τα ραβδια για τη βολη. Το οπλο ηταν ακινητο στον ωμο μου, και ενοιωθα τρομερα ηρεμος. Τοποθετησα την φωτεινη κουκιδα του Schmidt&Bender μπροστα απο το αυτι του ζωου, και, αργα, πιεσα την σκανδαλη...

Τα gemsbok (ορυξ) εχουν την φημη ως πολυ σκληρα ζωα, που μαχονται με οτι τα καταδιωκει, εαν ειναι τραυματισμενα, ή στριμωγμενα σε μερος που δεν μπορουν να ξεφυγουν. Ειναι ισως οι πιο ομορφες αντιλοπες της σαβαννας, ζωα σε μεγεθος οσο ενα μικρο αλογο που φτανουν στο βαρος μεχρι και τα 300 κιλα. Η ανησυχια μου ηταν να μην τραυματισω το ζωο και χαθει στην σαββαννα, καταδικασμενο σε ενα αργο και επωδυνο θανατο. Η ανακρουση του οπλου και το θεαμα μεσα απο την διοπτρα ομως με καθησυχασε. Σαν να το χτυπησε κεραυνος, η σφαιρα εστριψε το κεφαλι του προς τα δεξια και το ζωο επεσε στο χωμα και εμεινε ακινητο. Την ιδια στιγμη, το υπολοιπο κοπαδι σκορπισε και αρχισε να τρεχει προς τα αριστερα μου.

Δεν εχασα χρονο. Ανακυκλωσα το ουραιο και εβαλα καινουρια σφαιρα στη θαλαμη, ενω την ιδια στιγμη εψαχνα να δω εαν κανενα απο τα ζωα θα σταματησει, προσφεροντας μου ευκαιρια για αλλη μια βολη. Απο την συμπεριφορα των ζωων εκρινα οτι δεν ειχαν εντοπισει την πηγη του θορυβου της τουφεκιας, οποτε ημουν σε πλεονεκτικη θεση. Πραγματικα, 140 μετρα μακρια, ενα νεαρο αρσενικο ειχε μεινει συξυλο με ολη τη φασαρια και κοιταζε το πεσμενο ζωο. Αμεσως, επανατοποθετηθηκα σε μια θεση που επετρεπε σταθερη βολη, σημαδεψα στο ιδιο σημειο οπως πριν, και το τουφεκισα.

Αυτο που ειδα ομως μετα την τουφεκια, με εκανε να ανησυχησω ιδιαιτερα! Το ζωο τιναξε το κεφαλι του στον αερα, εκανε επιτοπου στροφη και αρχισε να τριποδιζει προς τα δεξια μου, με το αιμα να τρεχει απο το στομα του. ‘πετυχα τα ιγμορια...’ σκεφτηκα μεσα μου, και ηρθε στο μυαλο μου η κουβεντα που καναμε με τον Κρις την προηγουμενη μερα. Χωρις να χασω χρονο, και εχοντας την πιθανοτητα να χαθει το ζωο μπροστα μου, το ακολουθησα με το τηλεσκοπιο, περιμενοντας το να σταματησει για να καταφερω να το ξαναπυροβολησω.

Η τουφεκια πρεπει να το ειχε ζαλισει, γιατι επεφτε πανω στα δεντρα και περπαταγε σαν μεθυσμενο. Ευτυχως, 100 μετρα μετα απο την αρχικη θεση, σταματησε και, χωρις να χασω χρονο του εριξα, ξανα, στο κεφαλι. Αυτη τη φορα δεν εκανα λαθος: σωριαστηκε στο σημειο που στεκοταν και μετα απο 2-3 λακτισματα των πισω ποδιων του, εμεινε ακινητο. Ανασανα...

Ξαναγεμισα το οπλο, και εριξα αλλη μια ματια με τα κυαλια για να δω εαν τα υπολοιπα ζωα ειχαν ολα φυγει, ή ειχε παραμεινει κανενα αναμεσα στους θαμνους. Οταν σιγουρευτηκα οτι ειχε αδειασει ο τοπος, πηρα το οπλο και το μαχαιρι και πηγα να τα θαυμασω και να τα ματωσω. Εφτασα στο πρωτο ζωο μετα απο 1-2 λεπτα και δεν μπορουσα να πιστεψω το μεγεθος του. Αντιθετα με τα αλλα ειδη αντιλοπης, το θυληκο gemsbok (ορυξ) ειναι το μεγαλυτερο, και αυτο με τα μακρυτερα κερατα. Αυτο που ηταν μπροστα μου ηταν πραγματικα ενα εντυπωσιακο δειγμα...

Photobucket

Εβγαλα μερικες φωτογραφιες και, αφου του εκοψα το λαιμο, πηγα να βρω το επομενο. Αυτο, αρσενικο και νεαροτερο (προφανως...), ηταν λιγο μικροτερο.

Photobucket

(για να καταλαβετε την διαφορα του μεγεθους, δειτε πως φαινεται το οπλο στο πρωτο σε σχεση με το δευτερο ορυξ...)

Επανελαβα την ιδια διαδικασια και πηγα πισω στο γιατακι μου. Ηπια μια γουλια νερο και εστειλα μηνυμα στο κολλητηρι να του πω τα νεα! Μου απαντησε σχεδον αμεσως με τα νεα οτι πηρε και αυτος μια γαζελα και αστοχησε σε τρεις! Χαμογελασα, καθως τον φανταστικα να παιδευεται με το οπλο και να προσπαθει να δει ποια θα βαρεσει πρωτα, αλλα χαρηκα κιολας ιδιαιτερα καθως ηταν το πρωτο του ζωο στην Αφρικη και, μ’αυτα που μου ειπε καταλαβα οτι ειχε τουλαχιστον ‘κινηση’ εκει που ηταν.

Μ’ολα αυτα σαν να ξεχαστηκα και η τουφεκια απο τα αριστερα μου, οπου ηταν τοποθετημενος ο Γκαρεθ, με εκανε να αφησω το τηλεφωνο, και να κοιταζω τον τοπο μπροστα μου μπας και φανει καμια γαζελα. Πραγματι, μερικα λεπτα αργοτερα μια μοναχικη νεαρη θυληκια γαζελα περασε 250+ μετρα μακρια μου, κοντα στο σημειο που ηταν πεσμενο το πρωτο ορυξ. Την πηρα βιντεο, καθως ηταν μακρια για να της ριξω



Αφησα την καμερα κατω, και αγναντευα τον τοπο, οταν επιασε μια κινηση το ματι μου στα αριστερα μου και προς τα πισω. Ηξερα οτι αυτο που ειδα δεν ηταν γαζελα, και ημουν περιεργος να δω τι ειναι. Εστριψα το σωμα μου και η κινηση εκανε το ζωο να σταματησει για μια στιγμη και να κοιταξει προς το μερος μου: ενα silverback τσακαλι, που, αν καθομουν ακινητος θα περναγε 80 μετρα στα αριστερα μου αρχισε να τρεχει σαν δαιμονισμενο! Το παρακολουθησα με το οπλο και του εριξα αλλα αστοχησα...Να παρει! Και μας ειχε πει ο Κρις να μην τα αφηνουμε αυτα, γιατι παιρνουν τα μικρα απο τις γαζελες και επισης τα προβατα της φαρμας. Βριζοντας τον εαυτο μου για την ανυπομονησια μου, τοποθετηθηκα στην συνηθισμενη μου θεση, και περιμενα να δω αν θα φανει τιποτα.

Δεν περασε πολυ ωρα οταν ακουσα την μηχανη ενος αυτοκινητου να αγκομαχαει και να πλησιαζει προς τα εμενα. Σηκωθηκα, καθως καταλαβα οτι ειναι το φορτηγακι που συλλεγε τα ζωα, ωστε να καταφερουν να με δουν. Τους ειδα να ερχονται απο τα δεξια μου, με τα ζωα να κρεμονται απο τα τσιγκελια που ηταν τοποθετημενα δεξια και αριστερα απο την καροτσα και τους εκανα νοημα να ερθουν προς τη θεση μου. Κατεβηκα απο τους βραχους και αρχισα να περπαταω προς το πρωτο springbok, γνευοντας τους να με ακολουθησουν. Ο Κρις ηταν στη θεση του συνοδηγου και χαμογελουσε οταν με ειδε.

- Τι εγινε?

- 3 ζωα! Ενα springbok και 2 ορυξ! Αστοχησα και σε ενα τσακαλι...

- Μπραβο! Ειναι καλο εδω το μερος, ειναι περασμα, μου απαντησε

- Οι αλλοι τι εχουν κανει? Πηγατε απο το μερος τους?

- Ο Γκαρεθ εχει παρει 2 γαζελες, ο Ντεϊβιντ δεν ξερω...

- Πηρε και ο αδερφος μου μια γαζελα!

- Ναι, στον ωμο...μου απαντησε ο Κρις.

- Και αυτος νομιζε οτι την βαρεσε στο αυτι.

- Αλλο το χαρτι και αλλο τα ζωα, φαινεται τον επιασε η τρεμουλα οταν τα ειδε!

Τα λεγαμε ολα αυτα ενω το προσωπικο του επαγγελματια κυνηγου ειχε ηδη το springbok στο τσιγκελι και, μεσα σε δευτερολεπτα, το ειχαν ξεκοιλιασει. Αρχισαμε να περπαταμε προς το ορυξ, κουβεντιαζοντας για το πως προχωραει η ημερα και αν ειναι ευχαριστημενος με τον αριθμο των ζωων που συλλεγονται απο την φαρμα. Οταν φτασαμε στο σημειο οπου ηταν το ζωο, ο Κρις σχολιασε μαζι με τον Γιοχαν (τον αρχηγο της ομαδας των επαγγελματιων) για το ποσο μεγαλο ηταν. Τους πηγα στο δευτερο και αφου ξεκοιλιαστηκε και φορτωθηκε και αυτο, εφυγαν για να πανε να συνεχισουν την συλλογη των ζωων.

Ο ηλιος ηταν τωρα στο ψηλοτερο σημειο του ουρανου, και η θερμοκρασια ειχε ανεβει στους 25-28 βαθμους. Εβγαλα το σακκακι και το πουκαμισο που φορουσα απο μεσα, και εμεινα με το κοντομανικο. Ευτυχως ειχα φροντισει και ειχα παρει το ελαφροτερο απο τα κυνηγετικα μου σακκακια, και ετσι μπορουσα να το φορεσω πανω απο το μπλουζακι χωρις να ζεσταινομαι ιδιαιτερα. Απολαμβανα τη θεα, οταν δυο αρσενικες γαζελες φανηκαν απο τα αριστερα, να ερχονται σιγα-σιγα προς το μερος μου. Τοποθετηθηκα ωστε να ειναι το οπλο ανετο στον ωμο μου, πηρα μια μετρηση με το αποστασιομετρο απο ενα θαμνο που ηταν στην πορεια τους, και περιμενα να πλησιασουν. Η τακτικη μου ηταν σωστη: πηρα το πρωτο 120 μετρα απο την θεση μου, και, αφου μετα την τουφεκια, το δευτερο ετρεξε προς τα εμενα και σταματησε με την πλατη του γυρισμενη στη θεση μου κοιτωντας προς το σημειο οπου ειχε πεσει το πρωτο, το πηρα 75 μετρα μακρια απο το γιατακι μου. Γρηγορα, πηγα και τα ματωσα αφου πηρα φωτογραφιες και γυρισα στη θεση μου. ‘Καλα παει η μερα’ σκεφτηκα με χαρα μεσα μου.

Photobucket

Η ωρα περνουσε ευχαριστα, αν και δεν μου δοθησαν ευκαιριες για βολη για κανενα διωρο. Το μερος ειχε ησυχασει, μαλλον τα ζωα ειχαν καταλαβει τι γινεται και ειχαν περιορισει τις κινησεις τους, κατι που θα εκαναν ετσι και αλλιως στην θερμοτερη περιοδο της ημερας. Τα πουλια πετουσαν πανω απο τις πεδιαδες και περασα λιγη ωρα παρατηρωντας τα. Ενας μικρος φακοχοιρος περασε 200-250 μετρα μακρια και τον αφησα ανενοχλητο καθως δεν ημουν σιγουρος οτι θα τον κρατησω. Μικρες μαγκουστες και υρακες πηγαινοερχοντουσαν στα βραχια μπροστα μου, ενω στους λοφους πισω μου 6 ζεβρες κοιτουσαν τις πεδιαδες, αβεβαιες για το τι συμβαινει. Ο ηλιος ηταν δυνατος και το τοπιο φαινοταν σκληρο και αφιλοξενο μες τη ζεστη της Αφρικανικης μερας

Photobucket

Το φορτηγακι ηρθε και συλλεξε τα 2 ζωα που ειχα παρει, ανταλλαξαμε 2-3 κουβεντες, και εφυγαν να συνεχισουν την περισυλλογη των θηραματων. Η ωρα περνουσε αργα, αλλα δεν με ενοιαζε. Οσο ημουν εξω, περιτριγυρισμενος απο το αγριο τοπιο της Αφρικανικης σαβαννας, με το οπλο μου, ημουν χαρουμενος. Σκεφτομουν πως η τυχη το εφερε να εχω την ευκαιρια αυτης της εμπειριας, και ποσο τυχερος ειμαι να τα ζησω ολα αυτα με τους καλους μου φιλους και, πανω απ’ολα, με τον αδερφο μου. Απο μικρα παιδια, τριγυρνουσαμε τα χωραφια με σφεντονες πρωτα, αεροβολα μετα και καραμπινες οταν μεγαλωσαμε, παντα με την ιδια λαχταρα να βρουμε θηραματα που μεγαλωναν στο μεγεθος οσο μεγαλωναμε και εμεις...ουτε που το ειχαμε φανταστει οτι μια μερα θα κυνηγουσαμε παρεα στην Αφρικη!

Ο ηλιος ειχε αρχισει να χαμηλωνει οταν ειδα ενα αρσενικο και ενα θυληκο springbok να ερχονται προς το μερος μου, και επανελαβα την τακτικη της υπομονης μεχρι που το αρσενικο ηρθε σε αποσταση βολης. Οταν επεσε, το θυληκο δεν φανηκε ιδιαιτερα ταραγμενο αλλα δεν καθησε και ακινητο ωστε να καταφερω να το παρω και αυτο. Πηγα και τακτοποιησα το θηραμα, ευχαριστημενος που ειχα καταφερει μεχρι τωρα να παρω ολα τα ζωα στο κεφαλι και να μην χαραμισω κανενα. Ελπιζα η ρεντα μου να συνεχισει μεχρι το τελος της ημερας.

Ο Κρις ηρθε με ενα ημιφορτηγο να παρει το ζωο. Μου λεει:

- Ελα να δεις το γουρουνι που πηρε ο Γκαρεθ!!

Κοιταξα στην καροτσα του ημιφορτηγου και ειδα ενα τεραστιο φακοχοιρο με εντυπωσιακα δοντια.

Photobucket

- Μας πηρε μια ωρα να τον βρουμε, μου ειπε ο Κρις. Τον βαρεσε 2 φορες, και οι δυο σφαιρες καλα τοποθετημενες αλλα δεν μπορεσε να τον βρει. Οι δυο μας και 3 μελη του προσωπικου ψαχναμε για μια ωρα μεχρι που τον βρηκα πεσμενο πισω απο ενα θαμνο.

- Ειναι εντυπωσιακος! Ελπιζω να ειναι χαρουμενος!

- Χαρηκε που βρηκαμε αυτον αλλα εχασε αλλον ενα, που τον βαρεσε 3 φορες, περιπου το ιδιο μεγεθος με αυτον

- Φαντασου! 190gn απο .308 και να μην τα σταματαει!

- Ειναι σαν τανκς...τελος παντων, παω να δω τι εχουν κανει οι αλλοι, θα περασουμε να σε μαζεψουμε οταν σουρουπωσει για τα καλα.

- Ενταξει, ετσι κι’αλλιως εγω καλα περναω!


Και με αυτη την κουβεντα, μπηκε στο αυτοκινητο και εφυγε με προορισμο τη φαρμα, οπου περιμενε το φορτηγο-ψυγειο οπου εμπαιναν τα θηραματα αφου τα επεξεργαζοντουσαν οι εκδορεις που περιμεναν εκει. Η ολη επιχειρηση ειχε ως σκοπο οχι μονο να μειωσει τον αριθμο των υπεραριθμων γαζελων για την υγεια του κοπαδιου της φαρμας, αλλα και να προμηθεψει την εταιρια του Γιοχαν με κουφαρια που θα τα επεξεργαζοταν και θα τα εκανε εξαγωγη στην Ευρωπαϊκη αγορα. Γιαυτο ηταν σημαντικο να τα χτυπαμε στο κεφαλι, καθως το ζωο εμενε ακεραιο για την αγορα. Ο Κρις θα πληρωνοταν απο τον Γιοχαν την αξια του καθε ζωου κατα κιλο. Τα γουρουνια θα εμεναν στο προσωπικο της φαρμας ως δωρο για την βοηθεια τους στο κυνηγι. Βεβαια τα δοντια θα μας τα εδιναν εμας, ως τα μονα τροπαια που θελαμε, ετσι κι’αλλιως!

Γυρισα στο γιατακι μου, ηπια λιγο νερο και τοποθετησα μερικους βραχους ετσι ωστε να υποστηριζουν την πλατη μου, κανοντας μια πρωτογονη πολυθρονα. Χαιρομουν την αφρικανικη φυση και το απογευμα, αλλα ειχα αρχισει να βαριεμαι κιολας. Σηκωθηκα, πηρα το οπλο και κατεβηκα απο τους βραχους για να παω να ριξω μια ματια σε ενα ξεφωτο που ηταν πισω μου ολη αυτη την ωρα, περισσοτερο για να περπατησω λιγακι, παρα για να βρω αλλα θηραματα.

Οταν εκανα τη βολτα μου, γυρισα πισω και σταθηκα ορθιος να χαζευω με τα κυαλια τους λοφους. Αυτο και εκανα για λιγη ωρα οταν ακουσα ενα περιεργο θορυβο πισω μου. Περιεργος να δω τι ειναι αυτο που κανει αυτη τη φασαρια, γυρισα και ειδα στη βαση του λοφισκου οπου καθομουν, 10 μετρα μακρια απο εμενα, ενα γουρουνακι να σκαβει και να ‘μουσουδιαζει’ τους βραχους, ψαχνοντας για κατι να φαει. Σηκωσα το οπλο και το πηρα με μια κινηση. ‘θα ειναι αυτο λουκουμι στα καρβουνα!’ σκεφτηκα μεσα μου, καθως το ζωο δεν πρεπει να ηταν πανω απο 10 κιλα αφου το ξεκοιλιασα. Το πηρα και το εβαλα διπλα στα πραγματα μου, με την κρυφη ελπιδα οτι το σουρουπο θα φερει και αλλα γουρουνια απο τις τρυπες που ζουνε και θα καταφερω και εγω να παρω ενα με δοντια που να κανουν για τροπαιο. Μεχρι στιγμης ειχα βαρεσει 4 γουρουνια στην Αφρικη (τα δυο στο προηγουμενο ταξιδι μου) και μονο αυτο που ειχα παρει την προηγουμενη μερα ειχε δοντια.

Με ολες αυτες τις σκεψεις, ειχα αφαιρεθει και δεν προσεξα οτι απο τα αριστερα μου, και 40-50 μετρα μακρια ερχοταν αυτο που ειχα ευχηθει! Το ματι μου πηρε την κινηση του και γυρισα το κεφαλι για να δω ενα τεραστιο αρσενικο φακοχοιρο να περπαταει αμεριμνος διπλα απο το γιατακι μου. Δεν πρεπει να ηταν ουτε 30 μετρα μακρια οταν η κοκκινη κουκιδα στο κεντρο του νηματοσταυρου της διοπτρας μου σταματησε στη βαση του λαιμου του και το πυροβολησα!

Τοτε καταλαβα και τον πονο του αδερφου μου εχθες: το ζωο κοντοσταθηκε μια στιγμη, και, λες και θυμηθηκε οτι κατι ξεχασε, εκανε μεταβολη και τριποδισε προς την αντιθετη κατευθυνση σαν να μην συνεβη τιποτα!! 140gn, 7 χιλιοστα σφαιρα που το βρηκε με 2550 ποδια το δευτερολεπτο, πανω απο 2000 ποδολιβρες ενεργεια, και λες και του εξυσα τ’αυτι!

Δεν το πιστευα! Γρηγορα, εβαλα καινουρια σφαιρα στη θαλαμη και το παρακολουθησα με τη διοπτρα, περιμενοντας το να σταθει. 150 μετρα μακρια, μπροστα απο ενα δεντρο, σταματησε και μου παρουσιασε την καλυτερη ‘ποζα’ για βολη. Προσπαθησα να βαλω τα ραβδια, αλλα οι πετρες και οι θαμνοι μπροστα μου δεν μου επετρεπαν να το δω καθαρα οποτε η μονη λυση που ειχα ηταν να το τουφεκισω ορθιος χωρις στηριξη. Εβαλα τον νηματοσταυρο στον ωμο του και πυροβολησα, αλλα αστοχησα. Πες η εξαψη του κυνηγιου, πες η βιασυνη, δεν εκανα καλη βολη.

Ο θορυβος της σφαιρας που περασε διπλα του, το εκανε να ξαναξεκινησει και αρχισε να απομακρυνεται προς μια περιοχη με θαμνους, οπου ηξερα οτι αν την φτασει δεν προκειτε να το ξαναβρω. Οπλισα ξανα και του εριξα, αυτη τη φορα πετυχαινοντας το στο πισω μερος του αριστερου γοφου. Αλλα ουτε αυτη η βολη το σταματησε! Το οπλο ηταν τωρα αδειο, και, περπατωντας γρηγορα προς το σημειο που ειχα δει το γουρουνι για τελευταια φορα, γεμιζοντας το ενω προχωρουσα. Η ιστορια που μου ειπε ο Κρις για το γουρουνι του Γκαρεθ νωριτερα φαινοταν να επαναλαμβανεται, αλλα δεν ειχα το χρονο με το μερος μου: το σουρουπο ειχε ηδη προχωρησει και το φως χανοταν γρηγορα, επρεπε να το βρω!

Με το οπλο ετοιμο, εφτασα εκει που το πετυχε η τριτη βολη, και αρχισα να περπαταω προσεκτικα, παρατηρωντας ολα γυρω μου μηπως δω το γουρουνι να κινειται... Η τυχη ομως ηταν με το μερος μου! Με την αγαλιαση της επιβραβευσης και την ανακουφιση που το βρηκα και δεν χρειαστηκε να το αποτελειωσω, το ειδα πεσμενο στη βαση ενος θαμνου! Η χαρα μου δεν λεγοταν! Πανω στη βιασυνη μου, ειχα αφησει την καμερα και το τηλεφωνο στο γιατακι μου και δεν ειχα τροπο να το παρω φωτογραφια, αλλα δεν με ενοιαζε. Αυτο που με ενοιαζε ηταν να προλαβω τους επαγγελματιες με το φορτηγακι για να το συλλεξουν, αλλιως με εβλεπα να το κουβαλαω!

Εφτασα στο γιατακι και εστειλα μηνυμα στον αδερφο μου, που, νωριτερα μου ειχε ανακοινωσει οτι και αυτος ειχε παρει ενα ‘γουρουνακι 20 κιλα’. Του απαντησα και του ειπα οτι και εγω πηρα ενα γουρουνακι 120 κιλα! Μετα το μηνυμα πηρα τηλεφωνο τον Πιερ και του εξιστορησα τι εγινε. Ενθουσιασμενος μου ειπε οτι ειναι με το LandRover και ερχεται να το δει. Του ειπα να εχει το νου του για τους επαγγελματιες και εκλεισα το τηλεφωνο, μονο και μονο για να δω το φορτηγακι των επαγγελματιων να περναει κοντα.

Μανιασμενα τους εκανα νοημα να ερθουν προς τα εμενα και οταν εφτασαν τους ειπα τι εγινε και τους οδηγησα στο γουρουνι. Χωρις να περιμενω να το φορτωσουν, πηγα πισω στο γιατακι μου για να μαζεψω τα πραγματα μου, οσο εβλεπα. Ενα χαρακτηριστικο της Αφρικης ειναι το ποσο γρηγορα νυχτωνει, και το θυμηθηκα την ωρα εκεινη. Τα φωτα του LandRover φανηκαν μερικα λεπτα αργοτερα, και ημουν ηδη στο δρομο, ετοιμος για συλλογη.

Μπηκα μεσα στο αυτοκινητο με ενα χαμογελο απ’το ενα αυτι μεχρι το αλλο. Ο Πιερ γελουσε και αυτος, και τα παιδια που ηταν ηδη μες το αυτοκινητο ρωταγαν να ακουσουν την ιστορια. Περασαμε 10 λεπτα μεχρι να φτασουμε στη φαρμα ανταλλασσοντας εμπειριες, τα ματια ολων μας ελαμπαν και ολοι ειχαμε κατι συναρπαστικο να διηγηθουμε. Η πρωτη μερα ηταν ηδη παρελθον αλλα οι μνημες και οι εμπειριες που ειχαμε ολοι βιωσει ηταν κατι το οποιο θα το θυμομασταν και θα το ξαναζουσαμε στο μυαλο μας ξανα και ξανα...Ο Πιερ προτεινε να παμε στο μερος περισυλλογης των θηραματων για να δουμε το γουρουνι και σταματησαμε στο φορτηγο-ψυγειο 5 λεπτα αργοτερα. Οι επαγγελματιες κυνηγοι ηταν ολοι εκει, και συνεχισαμε την ανταλλαγη ιστοριων μεχρι που εφτασε το φορτηγο συλλογης των θηραματων με το γουρουνι να κρεμεται στο πλαϊ. Τοτε καταφερα και την μονη φωτογραφια που εχω απ’αυτο:

Photobucket

Το προσωπικο το κρεμασε διπλα στο γουρουνι του Γκαρεθ που ηταν λιγο μεγαλυτερο, αλλα δεν καναμε διαγωνισμο. Καθησαμε και τα περιεργαστηκαμε με τα φωτα των αυτοκινητων και συκριναμε το μεγεθος τους και το μεγεθος των δοντιων τους. Μιλησαμε στον Κρις και μας καθησυχασε οτι τα κεφαλια θα πανε για βρασιμο, ωστε να παρουμε τα δοντια, και μετα, ολοι μαζι πηγαμε στη φαρμα οπου, μετα απο ενα μπανιο, βρεθηκαμε στην βεραντα. Η φωτια εκαιγε, τα ποτα ηταν εξω, το φαγητο μοσχομυριζε στην κουζινα και ολη η ομαδα ηταν εκει. Η εξαψη ολων ηταν απτη, η διαθεση γεματη χιουμορ, πειραγματα και αστεια. Και πανω απο ολα αυτα, η φιλια, το αισθημα οτι μοιραστηκαμε κατι το μοναδικο που κανενας αλλος εκτος απο εμας, μπορει να καταλαβει, οι δεσμοι και η συντροφικοτητα που δημιουργουνται οταν τετοιες εμπειριες βιωνονται απο μια ομαδα ανθρωπων...

Ολοι μαζι, επαγγελματιες και μη, καθησαμε στο τραπεζι να φαμε το κοκκινιστο απο φακοχοιρο που ειχε ετοιμασει η Σαντυ σε μια συνταγη του Γκαρεθ. Το φαγητο ηταν πεντανοστιμο και περισσο, και η διαθεση, ενδυναμωμενη απο το αλκοολ, ακομα πιο χαρουμενη. Η κουβεντα ζωντανη και καλοπροαιρετη, τα αστεια συνεχομενα και οι προποσεις στην υγεια των νοικοκυραιων συνεχεις. Το μονο πραγμα που ξεπερνουσε τη χαρα που ολοι νοιωθαμε, ηταν η ανυπομονησια να επαναλαβουμε τη μερα αυτη. Δεν χρειαστηκε να περιμενουμε πολυ: μετα το φαγητο, ειπαμε ολοι τις καληνυχτες μας και μετα απο 5-6 ωρες βαθυ και ξεκουραστικο υπνο, ημαστε παλι στο ποδι, ετοιμοι για αλλη μια μερα εκπληξεων, συγκινησεων και μοναδικων εμπειριων....